0695

„Wykończyłem go!”: pacjent i jego przerażeni lekarze 657

Świetlana przyglądała się temu w odrętwieniu. Służba zaczęła gasić światła i sprzątać.

Gospodyni Stalina, osłoda jego okrutnej samotności, trzydziestoośmio-letnia Waleczka, która przepracowała u niego osiemnaście lat, przecisnęła się przez płaczące pokojówki, „padła ciężko na kolana” i rzuciła się na martwe ciało z nieskrywanym żalem prostych ludzi. Ta wesoła, lecz niezwykłe dyskretna kobieta, która tyle widziała, aż do śmierci była przekonana, że „nie było na świecie lepszego człowieka”. Waleczka, złożywszy głowę na piersi zmarłego, ze łzami spływającymi po jej „okrągłej twarzy”, „szlochała głośno zwyczajem wiejskich kobiet. Długo nie mogła się opanować, ale nikt nie próbował jej powstrzymać”.¹