133

Pr złócc f>il red pruł dr lubJ K. Piotrowskiego"Podstawy toksybuk^i*. 'K';«r»xr«j 3006. ISBN k.V->i;h-.ł|>2 0 C by WNT

kłopotliwe (obliczanie sumy wielu składników! i wtedy w obliczeniach dogodniej jest stosować inna tomie wzoru (22). a mianowicie:

<231

Dla bardzo długich okresów obserwacji (i ekspozycji! można założyć, Ze n ■» oo i wówczas poziom substancji można obliczyć ze wzoru:

(24)

[S_A] t.,« — lim [S_A1,.« — D -—jjf-

W^-*«    I v

Czas, po jakim ustali się równowaga, zależy od tego, jakie zbliżenie do asymptoty dla n ■» oo u/na się za wystarczające. W praktyce trudno jest udowodnić dalszy wzrost funkcji, która osiągnęła już ^CX)% wartości docelowej Przy tym warunku, tzn. [S_A]„ ₀ = 0.9 [S_A], * dzień ustalenia równowagi określa wzór:

Jak widać, czas ustalenia równowagi zależy tylko od stałej szybkości wydalania Aj.

5.3.2. Ekspozycja ciągła

W praktyce postulat ekspozycji ciągłej jest rzadko spełniony Najbardziej zbhzonc do ekspozycji ciągłej jest wchłanianie substancji toksycznych zawartych w powieirzu atmosferycznym uprzemysłowionych ośrodków miejskich proces ten trwa nieprzerwanie przez cały okres pobytu osób na danym terenie¹' - lub wlew dożylny.

Rozwiązanie układu jednoprzedziałowego otwartego dla ekspozycji ciągłej sprowadza się do założenia, że substancja jest dostarczana do ustroju ze stałą, niezmienną szybkością <y i wydalana tylko jedną drogą Proces ten można przedstawić za pomocą modelu:

gdzie: S ilość substancji obcej w ustroju. S_r - ilość wydalona. A stała wydalania, </ - szybkość wchłaniania stała w czasie.

¹¹ Podany w tym imciscu opu losów substancii w ustroju oraz kj wydalania dotyczy początkowego okresu ekspozycji

5.J. RYTMY tKSPOZYCJI 133