210

A HibUl. IM1U.1 ,Vv»«    r ), buui :uO

ISBN D4H1II *?. © l>. WN TOS >*}

7 CIAŁO STAŁE

Rys. 7.7. Schemat ufięcu promieni reni£en(M\ki<h padających iu kryształ A/t, HH, CC — płaszczyzny sieciowe, /.,.!/1. L_SMj, /.hW-. promienie padające, W,/.'. M L'.. .W)- poraiemc odbite od piatzezyza sieciowych, <ł — kąi oilblysku, rf — odległość między sąsiednimi płaszczyziuiiu sieciowymi

210

Rys. 7.S. Schemat dyfraktometru rentgenowskiego

o rozmiarach kilku dziesiątych części milimetra jest zamocowany w goniostacic umożliwiającym ustawienie badanej próbki w różnych pozycjach w stosunku do osi dyfraktometru. Promień rentgenowski ugięty, często określany jako „refleks", zostaje wykryty przez detektor (licznik scyntylacyjny), który może być ustawiony w różnych pozycjach w płaszczyźnie prostopadłej do osi dyfraktometru (płaszczyzna rysunku 7.8). Podczas obrotu licznika wokół dyfraktometru przy niektórych jego położeniach zostaje spełniony warunek wyrażony równaniem Bruggów i wówczas licznik rejestruje ugięty promień rentgenowski. Odczytując pozycję licznika, wyznaczamy kąt 20 (rys. 7.8). Wysoką precyzję działania części mechanicznej uzyskuje się między innymi dzięki komputerowemu sterowaniu całym urządzeniem. Wyniki oparte na pomiarach kilkudziesięciu refleksów (przy różnych pozycjach kryształu w stosunku do dyfraktometru) są analizowane przy użyciu odpowiednich programów kumputei owych. Pozwala to na określenie kształtu