44

Negatywne uczucia, jakie żywimy do dziecka są często naturalne i zrozumiałe. Nie należy się ich wstydzić. Otwarte przyznawanie się przed sobą, że dziecko budzi w nas wstręt lub lęk, jest lepszą metodą niż zaprzeczaniu swoim emocjom. Wyobrażam sobie, że tego typu uczucia pojawiają się w różnym natężeniu u wszystkich nauczycieli. Nie oznacza to jeszcze braku predyspozycji do zawodu. Możemy bowiem polubić dziecko i dobrze mu życzyć, ponad naszym lękiem czy niechęcią. Spróbujmy więc znaleźć jakąś cechę dziecka, którą moglibyśmy polubić. Jeżeli się to okaże niemożliwe, to proponuję, by dany nanezyniel zrezygnował z prowadzenia terapii takiego dziecka W naszej placówce odbywa się to drogą wymiany pomiędzy nauczy cielami i jest traktowane w sposób bardzo naturalny.

Na koniec chciałbym opowiedzieć historię Magdy, ktćra txł urodzenia przebywała w domu pomocy społecznej. Magda nie miała żadnej widocznej kontroli nad własnym ciałem. Nawet podczas płaczu mimika jej twarzy pozostawała niezmieniona. Wydawało się, że w ogóle nie jest zdolna do nawiązania kontaktu 2 otoczeniem. Nigdy nic stwierdzone 11 niej żadnej sensownej reakcji na przebywające w jej otoczeniu osoby oprócz jednego wyjątku. Mniej więcej raz na miesiąc odwiedzała Magdę jej matka. Reakc a dziecka na jej obecność była taka jak zwykle, czyli żadna. Jednak każdej nocy po wizycie matki, i tylko w te noce, Magda płakała Jest to przykład na tą że nie ma dzieci, które w ogóle nie nawiązują kontaktu, dotyczy to także dzień pozostąjących na poziomie odruchów wrodzonych.

PODSUMOWANIE

Wśród dzieci z głębokim stopniem upośledzenia umysłowego możemy spotkać i takie, które w ogóle nie kontrolują ruchów własr.ego ciała. Ich funkcjonowanie opiera się o wrodzone mechanizmy odruchowe. Zadaniem nauczyciela pracującego z dzieckiem na tym pozicmie rozwojowym