Photo0022

bez przerwy zalane cieczą i nie ma obawy zapowietrzenia zarówno rurociągu ssawnego, jak i samego wnętrza pompy.

Rys. 3.22. Inicjacja zasysania pompy przez jej ustawienie poniżej poziomu cieczy w zbiorniku ssawnym

a — pompa ustawiona poniżej zbiornika; b — zasysanie wody zza burty 1 — pompa

Rozwiązanie tego typu przedstawiono na rysunku 3.22. Zasysanie cieczy ze zbiornika wysokiego, wbudowanego w kadłub statku, przez pompę 1 umieszczoną również wewnątrz statku, lecz poniżej zbiornika, przedstawia rysunek 3.22a, natomiast rysunek 3.22b obrazuje zasysanie wody zza burty. W tym drugim przypadku, gdy pompa 1 musi zasysać ze zbiornika, np. w podwójnym dnie statku, jak na rysunku, lub z zęzy, proces zasysania można rozpocząć przez zalanie wodą zaburtową, a następnie — przy pracującej pompie — przełączyć ssanie na właściwe.

Operacja taka jest jednakże dość skomplikowana, często kłopotliwa, albo w ogóle niemożliwa (np. gdy nie można mieszać czynnika pompowanego z wodą zaburtową). Również ustawienie pomp poniżej zbiorników umieszczonych w podwójnym dnie jest niemożliwe do wykonania ze względów konstrukcyjnych.

W bardzo wielu przypadkach konieczne jest zatem wmontowanie do pompy urządzenia mającego zdolność samoczynnego usuwania powietrza lub gazów z rurociągu ssawnego i napełniania go cieczą, a w razie przerwy w działaniu pompy (spowodowanej np. obecnością powietrza lub gazów w cieczy) — usunięcia go i przywrócenia normalnej pracy pompy.

Jednym z takich urządzeń jest stosowany niekiedy system centralnej instalacji samozasysającej, której schemat przedstawiono na rysunku 3.23.

W skład instalacji wchodzą dwie pompy próżniowe 1 z pierścieniem wodnym (por. p. 3.2.2). Uruchamiane są one w zasadzie jedynie podczas rozruchu jednej z pomp A, B lub C podłączonych do instalacji.

Gdy wewnątrz jednej z tych pomp (np. A) znajduje się powietrze, to w komorze pływakowej 3 nie ma wody i pływak 4 zwisa na trzonie za-

124