fflH
j
s3 &
Limit wydruku: 10
Strona 127/344
&
Spis treści - Wstęp do nauki o komu... o
Ol Rozdział IV. Media (77)
0 1. Klasyfikacje mediów (79)
0 2. Pytania i zagadnienia kontrolne (85)
Ol Rozdział V. Rodzaje komunikaqi między ludźmi (86)
0 1. Rodzaje kontaktów komunikacyjnych (90)
0 2. Pytania i zagadnienia kontrolne (100)
Ol Rozdział VI. Modele aktów i procesu komunikacji (101)
0 l. Modele dominującego czynnika (102)
0 2. Modele syntetyczne (114)
0 3. Pytania i zagadnienia kontrolne (120)
Ol Rozdział VII. Typologia mediów masowych (121)
0 1. Klasyfikacja wypowiedzi prasowych (123)
0 2. Rodzaje prasy (126)
0 3. Kryteria klasyfikacji prasy drukowanej (128)
0 4. Typologia gazet (131)
0 5. Typologia czasopism (134)
0 6. Typologia stacji radiowo-telewizyjnych (140)
0 7. Sieci komputerowe (144)
0 8. Agencje informacyjne (145)
0 9. „Nowe media" (146)
0 10. Typologia krajowych systemów medialnych (149)
0 11. Koncepcje
dziennikarstwa (152)
0 12. Pytania i zagadnienia kontrolne (155)
Ol Rozdział vm. Funkcje komunikowania (156)
£3 1. Funkcja a rola (159)
W. fttarek Wtlfp Jo nauki 0 fcwiuniioMwjiiv. Warszawa 2DOS.
ISBN 978-8J-60501-14-6, C by WAiP 2008
Typografia mediów masowych ] 27
Teraz - mając na uwadze komputerowe sieci informatyczne (takie jak internet) - należałoby wydzielić w ramach szeroko rozumianej prasy hiperprasę, czyli prasę multimedialną albo hipermedia, korzystające z różnych środków wyrazu i stwarzające uczestnikom bogate możliwości interakcji aż po współtworzenie odbieranej zawartości wybranego kanału.
Prasa w węższym znaczeniu, czyli prasa drukowana, ma cechy istotne środków komunikowania masowego w ogóle, ale i cechy swoiste: wszechstronność tematyczną i gatunkową zawartości oraz jej aktualność, które to cechy wiążą się ściśle z periodycznością.
Wszystkie trzy są stopniowalne. Wskutek tego i sama „prasowość” jest stopniowalna. Te media są bardziej prasą, które są bardziej wielotematyczne i bardziej aktualne, a przez to charakteryzują się najmniejszą amplitudą periodyczności. Zgodnie z tym rozumowaniem za najbardziej „prasowe” medium drukowane uznaje się dzienniki; to zaś, co się ukazuje rzadziej niż raz w roku, choćby się ukazywało regularnie, dajmy na to co dwa lata, w ogóle - także według naszego prawa prasowego - do prasy nie należy.
W podziałach periodycznych druków masowych, zwanych prasą, typologia (czyli ‘porządkowanie elementów zbioru według ich podobieństwa do wybranych typów’) krzyżuje się z klasyfikacją' (czyli ‘porządkowaniem elementów w zbiorze według ustalonych kryteriów’). W Polsce tradycyjnie dzieli się całą produkcję prasową na dzienniki i czasopisma, przeciwstawiając wedle czysto formalnego kryterium częstości ukazywania się druki ukazujące się codziennie lub co najmniej dwa razy w tygodniu, zwane dziennikami, czasopismom, czyli drukom periodycznym ukazującym się nic częściej niż raz w tygodniu a nie rzadziej niż raz w roku. Takie kryterium klasyfikacyjne jest w Polsce prawnie usankcjonowane art. 7 ustawy Prawo prasowe z 26 stycznia 1984 roku.
Ten dominujący w Polsce podział nie całkiem pokrywa się z wprowadzonym przez UNESCO międzynarodowym standardowym systemem klasyfikacji druków periodycznych, w którym główna linia podziału przebiega między gazetami treści ogólnej (czyli general-interest newspapers) a czasopismami (periodicals). Rozstrzygającym kryterium w tym podziale jest nie tylko częstość ukazywania się druków, ale i ich treść: do gazet treści ogólnej należą druki periodyczne poświęcone przede wszystkim przekazywaniu wiadomości o bieżących wydarzeniach o charakterze
Klasyfikacja porządkuje (dzieli) elementy w zbiorze według przyjętych kryteriów; opiera się na wielostopniowym podziale logicznym zbioru na podzbiory; idealny podział zbioru jest dychotomicznym podziałem rozłącznym (tzn. w podzbiorach nie ma tych samych, wspólnych, elementów) i wyczerpującym (tzn. nic ma elementów poza podzbiorami). Typologia ma opinię klasyfikacji niedoskonałej.
£3 2. Klasyfikacje funkcji
Picasa 3
13:33