Top 3

misji wojskowych. VOS dzielił się na sektory: zdobywania informacji; analizy informacji; wywiadu elektronicznego:    pracy attachatów

wojskowych. VOS tworzył centra wywiadowcze w kraju i zagranicą. Naczelnikami Sztabu Generalnego po Słoweńcu Stanę Potoćarze (1973-1979) byli: Branko Mamula (1979-1982), Petar Graćanin (1982-1985), Stevan Mirković (1986 - czerwiec 1989) i Blagoje Adżić (10.01.1989 -28.02.1992 oraz 27.04-8.05.1992); dwu ostatnich należało do orientacji serbskiej. W latach 1982-1988 we władzach wojskowych współistnieli zatem zwolennicy orientacji jugosłowiańskiej i serbskiej. VOS rywalizował z SID. który jednocześnie popadał w konflikty z wydziałami SDB zwalczającymi emigrację.⁹

Korpus narodne odbrane Jugoslavije (KNOJ) - czyli Korpus Ludowej Obrony Jugosławii był jednostką w-ojskową OZNA, później UDBA i SDB i stał się jednostkę graniczną JNA.

Obrona Terytorialna - Teritorijalna odbrana (TO) dysponowała własnym Bezpieczeństwem Obrony Terytorialnej - Bezbjednost teritorijalne odbrane (BTO). Autorem koncepcji TO był gen. Nikola Ljubićić. a celem jej wprowadzenia po 1968 roku było przygotowanie kraju do wojny partyzanckiej na wypadek ewentualnej agresji sowieckiej. W 1978 roku we wszystkich gminach, pokrajinach i republikach utworzono komitety' obrony ludowej i społecznej samoobrony (za opśtcnarodnu odbranu i druśtvcnu samozaśtitu - ONO i DSZ), w skład których weszli najwyżsi funkcjonariusze wszystkich organów. Przewodniczącymi rcpublikańkich komitetów' ONO i DSZ (po słoweńsku SLO in DS) byli z urzędu szefowie partii republikańskich. Edvard Kardelj i Vladimir Bakarić uważali, iż proces federalizacji państwa należy także rozciągnąć na armię, Tito natomiast w tej kwestii wahał się. Kardelj sądził, iż systemowi samorządowemu powinna odpowiadać nie armia zawodowa lecz uzbrojony lud. Stąd wysunął ideę „uspołecznienia obrony”, zgodnie z którą będzie ona zadaniem całego społeczeństwa a nie armii czy jakiegoś wyspecjalizowanego ciała. Dlatego JNA i TO stanowiły dwie równoprawne części składowe sił zbrojnych. Odtąd istniał konflikt między

Ibidem, s. 36.