skanuj0015 (8)

•    strefa 1 obejmuje tereny o mniejszej intensywności ruchu turystycznego i mogą w niej występować formy zagospodarowania, takie jak: istniejące już wcześniej schroniska turystyczne i gospodarstwa agroturystyczne, a także szlaki piesze, rowerowe i do jazdy konnej;

•    strefa 2 obejmuje tereny, na których intensywność ruchu turystycznego może być nieco większa; mogą tu występować elementy zagospodarowania, takie jak: parkingi, miejsca piknikowe oraz urządzenia związane z turystyką pieszą, rowerową i konną; w strefie tej należy wykorzystywać do celów obsługi turystów istniejące już obiekty, aczkolwiek w niektórych przypadkach można zgodzić się na wzniesienie nowych urządzeń;

•    strefa 3 obejmuje tereny o znacznie większej intensywności ruchu turystycznego; mogą tu powstawać większe parkingi, punkty informacji turystycznej, a także wielofunkcyjne urządzenia związane z obsługą turystów.

Plany ochrony i zagospodarowania terenów chronionych zawierające strefowanie przestrzeni z uwzględnieniem zarówno zasobów przyrodniczych, jak i potrzeb turystów, powinny obowiązywać co najmniej przez kilkanaście lat. Jednak często plany ochrony i zagospodarowania nowo powołanych parków narodowych i terenów o podobnym statusie są po pewnym czasie zmieniane, gdyż rzeczywistość wykazuje, że przyjęte początkowo założenia były nierealistyczne lub wręcz błędne. Jako przykład może posłużyć leżący na południu Mozambiku (przy granicy z Republiką Południowej Afryki) „Parąue Nacional do Limpopo” (ryc. 38).

„Parąue Nacional do Limpopo” (dawniej „Coutada 16”) zajmuje 11124 km² i jest częścią powołanego w 2000 r. wielkiego transgranicznego obszaru chronionego o nazwie