kralH

q = 55 kG/m² w II strefie, obejmującej ok. 50-km. pas wybrzeża morskiego, q = 70 kG/m² w III strefie, obejmującej ok. 50-km. pas podgórski na południu i południowym zachodzie kraju,

q = 85 kG/m² w IV strefie, obejmującej rejony górskie wysunięte na południe i południowy zachód kraju,

q — 140 kG /m² w V strefie, do której zalicza się szczyty górskie o wysokości ponad 1300 m n.p.m.

Na wysokościach większych od 10 m przyjmuje się zwiększane stopniowo wyżej podane wartości liczbowe normowego ciśnienia dynamicznego wiatru q, aż do 3-krotnego zwiększenia tych wartości przy wysokościach od 350 m nad powierzchnią ziemi w górę.

Wartości q normowego ciśnienia dynamicznego wiatru dla 5 stref klimatycznych i dla wysokości 10, 20, 40, 100 i 350 m są podane na rys. 39. Przy wysokościach pośrednich określa się wartość q interpolując liniowo.

Na wysokościach powyżej 10 m można w kominach zbieżnych zamiast trapezowego przyjmować prostokątny rozkład obciążenia przez zamianę pola trapezu na równoważne powierzchniowo prostokąty o wysokościach nie większych od 10 m.

Jako powierzchnię obciążoną wiatrem przyjmuje się rzut komina na płaszczyznę pionową, pomijając ozdoby architektoniczne komina, gzymsy, występy, galerie itp.

Punkty przyłożenia sił od obciążenia wiatrem należy przyjmować w połowie wysokości odpowiedniego odcinka komina (zwykle bębna), tzn. nie uwzględniając jego zbieżności.

Przy opracowaniu projektu komina przemysłowego współpracują technolog i konstruktor, poza tym architekt, elektryk i specjalista organizacji robót, a w pewnych przypadkach również inni specjaliści, np. fundamentowania, budownictwa wodnego, urządzeń mechanicznych itp.

Punktem wyjścia jest dokładne przygotowanie i opracowanie następujących założeń:

a)    założenia technologiczne, których przykład ujęcia w tabelaryczną postać podano w tablicy 2.1. IPP 9 Kominy Przemysłowe, a które (wg PN-64/B-03004) powinny określać przeznaczenie komina, rodzaj odprowadzanych gazów, ich skład chemiczny, ilość, temperatury oraz miejsce i sposób doprowadzania gazów, sposób podłączenia czopuchów i odpopielania, kształt i wysokość komina,

b)    założenia lokalizacyjne z uwagi na zanieczyszczenie otoczenia spalinami, z uwagi na warunki gruntowe i sposób posadowienia oraz z uwagi na otaczającą komin zabudowę; w szczególności warunki gruntow^ro-w'odne wymagają dokładnego rozeznania, opartego na wierceniach, doprowadzonych w słabszych gruntach do warstwy nośnej, której grubość musi wynosić przynajmniej 54-8 m; w innych przypadkach przyjmuje się zagłębienie wierceń równe co najmniej średnicy fundamentu komina,

Rys. 39. Wartości liczbowe normowego ciśnienia dynamicznego wiatru q₀ dla 5 stref Polski, dla wysokości h do 350 m nad powierzchnią ziemi

c)    założenia instalacyjne — oświetleniowe, odgromnikowe i ew. dotyczące urządzeń do kontroli ciągu,

d)    założenia materiałowe — płaszcza, izolacji, wykładziny, rodzajów zapraw i ew. dodatków, powłok ochronnych,

e)    założenia wykonawcze-—ustalenie metody wykonania komina w porozumieniu ze specjalizowanym przedsiębiorstwem (Zjednoczenie Budowy Pieców Przemysłowych).

Następnie przygotowuje się podstawowy szkic ogólny komina wraz z tabelą wysokościową i założonymi wymiarami promieni i grubości ścian. Przykład takiego szkicu z IPP 9, podano na rys. 40.

Pełny zakres obliczeń przy projektowaniu kominów obejmuje:

a)    obliczenia energetyczne, których celem jest, dla założonej wysokości i przekroju wylotu komina, sprawdzenie jego potrzebnej wydajności przy ciągu naturalnym lub sztucznym,

b)    obliczenia statyczne, mające na celu określenie wartości momentów zginających w płaszczu, cokole i w fundamencie komina przy najniekorzystniejszych układach obciążeń zewnętrznych, a także sprawdzenie stateczności komina,

95