Metoda ta nazywana jest także metodą fal prostokątnych. Jest to metoda podobna do AC-P, gdyż na narastające liniowo w czasie stałe napięcie przykłada się napięcie przemienne prostokątne, o częstości 200 — 250 Hz i amplitudzie 5 — 50 mV. Zmiany napięcia w czasie w SW-P przedstawiono na rys. 12.14.
Rys. 12.14. Zmiana potencjału elektrody w polarografii zmiennoprądowej prostokątnej
W polarografii SW rejestruje się, podobnie jak w AC, prąd faradajowski zmienny 7SW jako funkcję składowej stałej potencjału elektrody wskaźnikowej, Edc- Kształt fali polarograficznej przyjmuje postać piku podobnego do polaro-gramu zmiennoprądowego sinusoidalnego. Zaletą tej metody jest to, że wyeliminowany zostaje niepożądany prąd pojemnościowy, a to prowadzi do zwiększenia czułości i obniżenia granicy oznaczalności, która dla procesów odwracalnych wynosi 4 * 10“ 8 mol • dm-3. Rozdzielczość pików jest podobna jak w AC-P, tzn. można rozróżnić dwa piki różniące się potencjałami o ok. 45 mV.
Metoda SW-P ma duże znaczenie praktyczne w analizie, umożliwia bowiem oznaczanie śladowych ilości depolaryzatorów o mało zróżnicowanych potencjałach półfal.
Polarografia puslowa różni się od polarografii zmiennoprądowych. Prąd pulsujący, w przeciwieństwie do np. zmiennoprądowego sinusoidalnego, ma zawsze tylko jeden kierunek zmian.
W polarografii pulsowej normalnej na stały potencjał początkowy, nazywany potencjałem odniesienia, nakłada się impulsy prostokątne o amplitudzie liniowo wzrastającej w czasie, tak jak to zobrazowano na rys. 12.15. Jeden impuls przypada na jedną kroplę. Natężenie / prądu płynącego przez naczynko pomiarowe mierzy się dwukrotnie dla każdej kropli: tuż przed impulsem, tzn.
234