Obraz2 (34)

MIRON BIAŁOSZEWSKI

Tysiąc lat księcia Małe przyśnicie Z całości

Tysiąca lat snów wszystkich ludzi Narodu polskiego

Południe, lato, buja się ciepło, siedzę w polu, jest rok 1022, ale czasy są przed Mieszkiem, książęta panują i dziedziczą jeden obok drugiego, zagmatwane to, ale bardzo mnie obchodzi, a sporo nie wiem, chyba pszczoły buczą, rajsko, nie ma domów, idą miedze, idą, pod górkę, daleko, w głowie mi ten wykres genealogiczny piastowski, horyzont jest krechą, prapoprzeczną, a od tej pra rozchodzą się książęta młodsi, wchodzą, w tę stronę, z górki, miedzami, zagonami, każdy zagon należy do innego księcia; jeden książę, młodzian lnianowłosy, siedzi naprzeciw mnie, pytam go

—    to jak: Rymko dostał więcej od świtka?

—    więcej

—    a Świtek nie jest młodszy?

—    a tak

—    a jak Bielko umarł, to kto po nim dostał?

—    a nie wiem

—    nie? a nie Przecław?

—    może

—    ale czy Bielko umarł przed rozdziałem czy nie?

—    nie pamiętam

—    chyba po

—    może.

Patrzę na te miedze, po horyzont i z powrotem, zielenie pod podmuchami ciepła, zależy mi, żeby ustalić, ale książę gapa albo mu nie zależy, a ja z tego dopytywania zaczynam wytykanie palcami od głównej krechy miedzami do księcia, z dotykaniem księcia.

—    A Świtko?

—    nie pamiętam — i troszkę się cofa, jest chyba w krótkich majtkach.

—    Świtko ma tyle co i... Rymko? — i łapię księcia za rękę, a książę ręce do siebie:

—    nie wiem.

Jednak koło nas coś stoi, cień, nad nami — bo my nisko — stoi samotny pojedynczy wychodek, polny, rajski, brzęczący.

—    a Bielko nie umarł przed Świtkiem?

—    Bielko? — książę się zagapia.

Patrzę, że na lewo, trochę w dół, rów, jeden z podziałowych, za rowem łączka pod boczną górką, takie jak w sadzie drzewa, a pod nimi moja Mama na sukience, w kostiumie usiadła do opalania, nic się nie zmieniło, powiew nami huśta, ziemia, dobrze, i jest takie dawno, i jest, i ja niby coś wiem o tych rodach i podziałach, w wykresach... niby widzę... o... a niczego się właściwie nie mogę dowiedzieć i wciąż za wygraną nie daję, biorę księcia za łokieć:

—    a Przecław na pewno ma tyle co Świtko?

—    chyba

—    a Bielko?

—    nie wiem

A ja się budzę, blaknę, pewnie na swoim.