Obraz3

3. Mosty

Elementami łączącymi poszczególne części parków i ogrodów są nie tylko drogi i schody, ale również mosty. Jeżeli przez park przepływa strumyk lub rzeczka, to nad nimi buduje się most łączący obydwa brzegi. Most taki jest fragmentem drogi parkowej. Mosty są zazwyczaj usadawiane na brzegowych podporach przenoszących obciążenia na sąsiadującą z wodą warstwę gruntu po obu stronach strumyka. Te podpory są nazywane przyczółkami. Mosty w zależności od przeznaczenia mogą być wykonane z kamienia łączonego zaprawą, z betonu zbrojonego, z cegły lub z drewna.

Mosty parkowe znane są od dawna jako element architektury. Budowane były w ogrodach władców starożytnych Chin. Ogrody w starożytnych Chinach były obszarami naturalnego krajobrazu, urozmaiconymi niekiedy wodami łączonymi lub przecinanymi mostkami.

W późniejszym okresie starożytności kamienne mosty budowano w Egipcie. Ogrody egipskie planowano i urządzano przy pałacach faraonów i kapłanów. Usytuowane w dolinie Nilu, były sztucznie nawadniane przez okresowe zalewanie wodami tej rzeki. Ogrody, ukształtowane w postaci płaskich tarasów dzielonych licznymi kanałami nawadniającymi, stwarzały charakterystyczny układ przestrzenny łączony pomostami. W układzie tym oprócz kanałów występowały różne urządzenia hydrotechniczne, jak groble, śluzy, spusty i oczywiście mosty. Zachowały się ryciny i malowidła ogrodów egipskich, z których wynika, że w zbiornikach przypałacowych uprawiano Nymphea lotos, najpiękniejszy na Bliskim Wschodzie gatunek roślin wodnych.

Wśród elementów architektury ogrodów rzymskich - oprócz atrium, kamiennego zbiornika wodnego, kamiennego basenu, często z rzeźbą i fontanną lub kaskadą - wymienia się również mostki wzdłuż dróg łączące nierówności ogrodu, niekiedy jako elementy drogi spacerowej lub przejść nad strumykiem. W tematyce obrazów rzymskich wyróżniają się pejzaże krajobrazowe z wzgórzami, gajami, zbiornikami wodnymi i mostami.

Imperium rzymskie w okresie szczytowego rozwoju posiadało sieć dróg o łącznej długości 400 tys. km. Jest oczywiste, że tak rozbudowana sieć dróg w krajobrazie musiała przecinać w wielu miejscach wody lub wąwozy. W celu ich pokonywania budowano w owych czasach mosty lub wiadukty, głównie z kamienia, wiązane zaprawą, pomimo że nie znano jeszcze cementu.

Po parusetletniej przerwie w rozwoju architektury ogrodów nowe elementy pojawiają się dopiero w renesansie, a zwłaszcza w baroku. Szczególnie ogrody francuskie były wyposażone w różne urządzenia wodne, w tym zbiorniki, fontanny i mostki. Francuski barok był tworem sztucznym. Różne bowiem elementy architektury przeważały nad roślinnością. W tym czasie nie

175