skanuj0018

jestem lub czym jest talerz, płyn, woda. świat baniek mydlanych i połysku.

Czysty umysł, który kocha muzykę samego siebie, zmierzając «xł krzesła ku zlewowi, zauważa, że nawet jeśli to. co pozostało z myśli, jest oszałamiająco piękne, także i to nie jest prawdziwe. To muzyka, ścieżka dźwiękowa, która nigdy nie ma znaczenia, gdy wydaje się. że życie się wydarza. Kto prowadziłby wojr.ę ze ścieżką dźwiękową? Jakież szaleństwo mogłoby sprzeciwiać się takiej prostocie? Ostatni osąd: ciało podnosi się i zmierza w stronę zlewu, płynu, wody i połysku. To piękna opowieść. Ib wszystko, jeśli chodzi o życic. To jedyne życie.

Cieszę się, żc jestem tą sześćdzicsięcioirzyletr.ią kobietą. Cioszę się, żc ważę około siedemdziesięciu kilogramów. Cieszę się-, żc nie jestem mądrzejsza, niż jestem, cieszę się, że moja skóra jest pomarszczona i obwisła, cieszę się, że niekiedy rankiem jestem niemal ślepa i że świat jest za mgłą, i że ledwie widzę, dokąd idę. Podoba mi się, gdzie moja ręka została położona, oraz to, jak jestem oddychana, umiejscowiona i ustawiona. Pcxioba mi się- to, co teraz widzę za oknem, jednolity obraz: drzewa, niebo. trawnik, ceglany komin, pnącze bugenwilli, tabliczka IKJM i\A SPRZEDAŻ, żywopłot, kanał, kaczki, i nie mogę oddzielić jednego od drugiego. Podoba mi się to. że gdy wchodzę po schodach. moje kroki nie są ani zbyt szybkie, ani zbyt wolne, ani zbyt duże. Podoba m: się, że w swej mądrości moje stopy dotykają podłogi w idealnym miejscu i we właściwym rytmie, fakże cudowny jest ich ruch.' Moje ręce sięgają do jx>ręczy przy schodach. podpierają się nią. bez myśli lub powodu. I znowu kroki, ręce poruszają się. głowa unosi się do góry: tęcza na mojej ścianie. Nic nie może być wspanialsze niż ta chwila.

Dlaczego miałabym być tobą lub kimś innym, kiedy wszyscy możemy wchodzić po schodach, wszyscy możemy stać i poruszać się w sposób właściwy tylko sobie? Nikt nie ma mniejszych lub większych możliwości, by być sobą. by kochać siebie i być z siebie zadowolonym. Po co miałabym porównywać lub rywalizować? Porównywanie to nic innego jak wiara w opowieść, którą przeszłość wymyśliłaby jako przyszłość. O ileż prościej jest być tym. kitli jestem. (Tak jakbym mogła być czymkolwiek innym).