skanuj0048

78 ŚREDNIOWIECZNA PIEŚŃ RELIGIJNA POLSKA

Weźmiż wieczne pocieszenie”.

Alleluja, alleluja.

¹⁴⁵ Prosimy cię miły Panie,

Odpuść dziś nasze zgrzeszenie,

Dajże nam wieczne zbawienie.

Alleluja, alleluja.

n. 9 WESOŁY NAM DZIEŃ NASTAŁ, GDYŻ ZBAWICIEL

Jest to pieśń podobna do II. 3, dostosowana do święta Wniebowstąpienia Pańskiego. Tekst znajduje się w druku: Baltazar Opeć, Żywot Pana Jezu Kry sta, druk. Jan Haller, Kraków 1522, k. 175.

Poprzednie wydanie: M. Bobowski, Polskie pieśni katolickie, s. 156.

PIEŚŃ O PAŃSKIM WNIEBOWSTĄPIENIU NA PROCESYJĄ

Wesoły nam dzień nastał,

Gdyż Zbawiciel w niebo wstąpił,

S nami się rozstał,

Wybawiwszy dusze jęte,

⁵ Wziął j e (w) królestwo święte,

A sam diabły związał jest przeklęte.

Przez twe święte w niebo wstąpienie,

Boży Synu, daj nam z naszych (grzechów powstanie Gdy przykażesz w niebo wstąpić,

¹⁰ Daj nam cie naśladować,

Ciebie chwaląc,

Z tobą też królować).

II. 9 WESOŁY NAM DZIEŃ NASTAŁ, GDYŻ ZBAWICIEL w. 4 jęte - uwięzione (w otchłani).

8 10 PRZYDZI, DUSZE ŚWIĘTY, K NAM

Jest to niepełny przekład znanej łacińskiej sekwencji na święto Zesłania Ducha Świętego Veni, Sancte Spiritus, której domniemanym autorem jest św. Robert, król francuski (zm. 1031).

Utwór znajduje się w rękopisie Biblioteki Kapitulnej w Kraskowie, sygn. 149, zawierającym Sermones de tempore etdesanc-His z drugiej połowy XV w; tekst pieśni na k. 124. Wydał go J. Szujski, Trzy zabytki języka polskiego XIV i XV wieku, Rozprawy i Sprawozdania Akademii Umiejętności, Wydział Filolo-Igiczny, 1.1, Kraków 1874, s. 40-43.

Przydzi, Dusze Święty, k nam,

Seśli nam niebieski Promień swej światłości.

Przydzi, Oćcze ubogich,

••⁵ Przydzi, dawco darów,

Przydzi, świeca serc.

O nalepszy Ucieszycielu,

Słodki gościu naszej dusze,

Słodkie ochłodzenie,

}° W robocie odpoczynienie,

8..............>

(w) płaczu uwiesielenie.

gL 10 PRZYDZI, DUSZE ŚWIĘTY, K NAM w. 2 seśli - ześlij, w. 6 świeca — światło, w. 7 ucieszyciel - pocieszyciel.

w. 11 W rkps. wiersz opuszczony; uzupełnia się na podstawie redakcji n. 14, gdzie jest: „W wrzeniu [gorącu] ochłodzenie”.