wykłady z socjologii 13 2014 (86)

2013-11-25

ooo

oooo

.    ooooo

Jak postrzegam pacjenta?

oooo

.    ~    oooo

Jak go oceniam?    o o

Co do niego czuję/ jak chcę wobec niego postąpić i dlaczego?

Rozmowa spełniać powinna cztery funkcje:

*    Komunikacyjną

*    Diagnostyczną

*    Informacyjną

*    Terapeutyczną - doradczą.

Dynamika rozmowy:

*    Aktywność - bierność

*    Poradnictwo - współpraca

*    Dialog - współdziałanie

ooo

oooo

Zmiana relacji:

*    oooo<

oooo

oooo

•    Danie pacjentowi prawa do udziału w decyzjach terapeutycznych; współodpowiedzialność za decyzje.

•    Rekomendacje: wybór różnych metod leczenia lub preferowanie jednej metody leczenia.

•    Oferowanie wyboru = uczestnictwa: różne w różnych specjalnościach medycznych.

•    Autonomia pacjenta: pacjent staje się podmiotem działania.

•    Medyczny dialog: najbardziej pewnymi dla lekarza regułami są jasny i prosty język.

•    W dialogu lekarz- pacjent ważnym problemem staje się umiejętność słuchania; pozwolić mówić pacjentowi, stawiać pytania.

•    Nie wystarczy słuchać: trzeba jeszcze słyszeć, czuć, rozumieć = zapomnieć o sobie!!!

•    Umiejętność słuchania połączyć z prawem i obowiązkiem lekarza do wypowiedzi i decyzji.

Język medycyny z perspektywy laika:

i innych; poprzez język tworzony jest dystans w relacjach społecznych, ezoteryzm języka, budowanie autorytetu, żargon.

ooo oooo ooooo oooo ooooo ^ooo >000 o o

* Lekarska nowomowa = „medomowa” ( Medspeak, Medicalspeak) jest pierwszym językiem lekarzy, a język ojczysty dopiero drugim ( N. Christy).

* W świecie lekarskim uczestnicy dialogu próbują usytuować się w społecznej hierarchii: profesor, ordynator, szef, specjalista, chirurg, doktor, pielęgniarka, salowa.

* Medyczne słownictwo dla laika jest specjalistyczne (semantycznie niedostępne); język hermetyczny, niezrozumiały dla pacjenta, oszczędny skrótowy stanowi rodzaj psychologicznej samoobrony.

i ooo

*    Każde pokolenie lekarzy wnosi swoją własną terminologię ooooo

oooo

( kontaminacja — dołącza do terminologii poprzednich pokoleń). ooooo

oooo o o

*    Częste użycie eponimów: chorobie nadaje się nazwisko osoby, która ją opisała jako pierwsza ( niejasności -np. choroba Gravesa (kraje anglosaskie) = choroba Basedowa (Francja, Polska).

*    Język uprzedmiatawiający relacje społeczne: „ pacjent tylko numerem choroby”, „na 2 leży wyrostek”.

*    Język „murów obronnych” za którymi kryją się lekarze broniący się przed wymaganiami pacjentów; osobisty stosunek do pacjenta traktowany jest jako nielojalność w stosunku do grupy zawodowej.

Czy słownictwo medyczne należy do żargonu czy do slangu?

Slang: leksyka specyficzna dla określonej grupy społecznej, względnie zamkniętej.

ooo oooo ooooo oooo ooooo oooo oooo o o

Żargon jest sposobem mówienia właściwym ograniczonej grupie osób związanych podejściem do tego samego przedmiotu.

Funkcje:

•    Komunikacyjna: pozwala upowszechniać informacje.

•    Kryptologiczna: narzuca na użytkowników przymus przekształcania.

•    Dyskryminacyjna: wykluczająca osoby, które nie znają slangu praktykowanego wśród lekarzy.

•    Integrująca: przynależność do grupy, wzmaga spójność grupy.

•    Specjalizacyjna: pozwala na optymalizację, lepszy obieg informacji w ramach specjalizacji medycznych.

Posługiwanie się językiem medycyny:

* Sytuuje na wyższych pozycjach drabiny społecznej: status, prestiż.

*Sytuuje na wyższych pozycjach drabiny zawodowej: uznanie własnego środowiska.

* Opanowanie języka medycznego zapewnia osobie wirtualną funkcję kryptologiczną: posiadanie władzy.

*Pełni funkcję estetyczną: symbole, zabawa słowami, harmonia, „pieści niektóre delikatne uszy".

* Geneza języka w modelu grecko-łacińskim.

OOO

oooo ooooo oooo ooooo oooo oooo o o

5