Image55 (6)

Top WWW)    WWW. ©I po rt&l .pi

Fot. 61

Fot. 65

Fot. 63

Fot. 64

07 3209 0864 72

układem deszyfrującym a odbiornikiem, co jest nazywane powszechnym, wspólnym interfejsem - CI (Conmon Interface).

W opisach tunerów satelitarnych można znaleźć informacje, że dany odbiornik ma jedno lub dwa gniazda CI na dwa moduły dostępu warunkowego (CAM - Conditional Access Module). Przykład można zobaczyć na fotografii 60, pokazującej tuner DVB Lcmon 030 CI, wyposażony właśnie w dwie kieszenie dla modułów dostępu warunkowego. Moduł CAM ma postać karty standardu PCMCIA (powszechnie wykorzystywanego w laptopach) i zawiera mikroprocesor, pamięć ROM i RAM, a także gniazdo-szczelinę dla kart-kluczy dostępowych. Wygląd modułów CAM pokazuje fotografia 61.

Najpierw w kieszeń tunera trzeba włożyć odpowiedni moduł CAM. a potem w szczelinę modułu kartę dostępu otrzymaną od nadawcy. I takie rozwiązanie jest często stosowane przez osoby odbierające zakodowane kanały zagranicznych nadawców. Po opłaceniu użytkownik otrzymuje kartę danego systemu kodowania i musi włożyć ją do modułu, obsługującego ten system. Albo już ma odpowiedni moduł CAM, albo musi go kupić. Fotografia 62 pokazuje kartę easy.tv z modułem AlphaCrypt TC CI. obsługującym nie tylko AlphaCrypt, ale też karty systemów

Irdeto, Conax, Cryptoworks. a także Betac-rypt i V-Codc.

Każdy chętny, także u nas w kraju, może nabyć karty innych nadawców, np. znanego niemieckiego pakietu Premiere (fotografia 63), ale w praktyce prawic cały obrót dotyczy kart programów erotycznych.

W przypadku krajowych nadawców (Cyfrowego Polsatu i Cyfry+) sprawa jest nieco prostsza. Można wbudować moduł CAM używanego systemu w odbiomik-tuner. Wtedy niepotrzebny będzie oddzielny moduł CAM, a karta kodowa będzie wsuwana w wąską szczelinę w odbiorniku. Przykładem są choćby tunery oferowane przez Polsat, a także pokazany na fotografii 64 „ogólnodostępny” tuner DVB FERGUSON DF-6000 CR. z wbudowanym modułem-czytnikicm, obsługującym karty systemów C'onax, Seca. Cryp-toWorks, Viacccss.

Warto wiedzieć, że Cyfrowy Polsat sprzedaje karty przeznaczone wyłącznic do konkretnego egzemplarza odbiomika-dekodera. Karta nic chce współpracować z jakimkolwiek innym odbiornikiem. Trzeba więc od razu od Polsatu kupić albo wynająć dekoder, który ma jedną szczelinę na „swoją” kartę. Taki dekoder nic może być wykorzystywany do odbioru kodowanych programów innych nadawców, a jedynie pakietu Polsatu i programów FTA.

Szersze możliwości daje Cyfra+, której karty mogą być wykorzystywane w rozmaitych odbiornikach.

Warto podkreślić, że właściwe odkodowanie sygnału następuje właśnie w module CAM przy współpracy z karta otrzymana od nadawcy. Można powiedzieć, żc odszyfrowanie nie następuje w odbiorniku ten tylko wysyła do modułu CAM odebrany z satelity zaszyfrowany sygnał i odbiera z modułu sygnał odszyfrowany, który zostaje skierowany do dekodera MPEG. Wbrew pozorom, odszyfrowanie nic następuję w karcie kodo wej. Co prawda dzisiejsze karty (Smartcards) są skomplikowanymi systemami, zawierającymi dość silny mikroprocesor oraz pamięci ROM i RAM. Fotografia 65 pokazuje kartę Polsatu i już mała liczba połączeń-styków wskazuje, żc stosowana jest tu transmisja szeregowa, a ta w przypadku kart jest powoina, rzędu kilkunastu czy kilkudziesięciu kilobi tów na sekundę. Jest to absolutnie niewystarczające do przesłania cyfrowego sygnału wideo. Karta nie jest deszyfratorem sygnału telewizyjnego, a jedynie przesyła do modułu CAM liczby-klucze (Control Words), pozwalające na prawidłowe odkodowanie strumienia danych. Co ciekawe, we współczesnych systemach szyfrowania te klucze są bardzo często zmieniane, nawet co kilka sekund. A te liczby-klucze nic są na stałe zakodowane na karcie. Są na bieżąco tworzone w oparciu o dodatkowe dane (EMM i ECM), ciągle wysyłane z satelity w strumieniu danych. Tak zwane dane EMM zawierają informacje

0    abonentach i ich uprawnieniach L kolei dane ECM dotyczą konkretnego kanału (programu).

Do utworzenia kluczy potrzebne są więc zarówno dane z karty, dotyczące użytkownika

1    jego uprawnień, jak i bieżące informacje z satelity. Wymienione wcześniej różne systemy szyfrowania (kodowania) to po prostu różne algorytmy opisujące i realizujące wszystkie te operacje.

Uproszczony schemat blokowy odbiornika satelitarnego do odbioru programów kodowanych pokazany jest na rysunku 66. W porównaniu z odbiornikiem FTA (rysunek 57) zawiera dodatkowe obwody, kierujące pakiety zawierające programy kodowane do obwodów zapewniających deszyfrację. O tym, czy program jest kodowany, czy nic, świadczy zawarte w pakiecie dwubitowe pole oznaczone TSF (Transport Scrambling Flags).

Cum dalszy na stronie 64.

Elektronika dla Wszystkich Wrzesień 2006 61