img556

Klasyfikacja stref zagrożenia wybuchem:

1)    ZO - strefa, w której mieszanina wybuchowa gazów, par lub mgieł wy

stępuje stale lub długotrwale w normalnych warunkach pracy,

2)    Z1 - strefa, w której mieszanina wybuchowa gazów, par lub mgieł

może występować w normalnych warunkach pracy,

3)    Z2 - strefa, w której istnieje niewielkie prawdopodobieństwo wy

stąpienia mieszaniny wybuchowej gazów, par lub mgieł, przy czym mieszanina wybuchowa może występować jedynie krótkotrwale,

4)    Z10 - strefa, w której mieszanina wybuchowa pyłów występuje czę

sto lub długotrwale w normalnych warunkach pracy,

5)    Z11 - strefa, w której zalegające pyły mogą krótkotrwale stworzyć

mieszaninę wybuchową wskutek przypadkowego zawirowania powietrza.

Oceny zagrożenia wybuchem i wyznaczenia strefy zagrożenia wybuchem muszą dokonać: inwestor, jednostka projektowania lub użytkownik decydujący o procesie technologicznym, w którym może wystąpić mieszanina wybuchowa gazów, par lub pyłów.

Bezpośrednio, w sposób parametryczny w wielu aktach prawnych zostały określone strefy ochrony składów lub miejsca stosowania materiałów wybuchowych. Do przepisów tych należą:

1. Rozporządzenie ministra przemysłu z dnia 8 sierpnia 1990 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy produkcji, magazynowaniu i transporcie wewnątrzzakładowym materiałów wybuchowych (Dz.U. nr 58, poz. 341, zm. z 1992 r. nr 2, poz. 7) ustala dwie kategorie zagrożenia wybuchem:

MW1 - dla obiektów, w których znajdują się materiały wybuchowe o współczynniku wrażliwości mniejszym od 2 lub materiały wybuchowe niezelaborowane*’,

MW2 - pozostałe obiekty.

Na obszarze strefy ochronnej rozporządzenie zabrania m.in. budowy budynków mieszkalnych i użyteczności publicznej oraz budowy dróg, z wyjątkiem prowadzących do tych obiektów. Rozporządzenie określa wszystkie parametry i wzory do obliczania wielkości zagrożenia wybuchem lub spalaniem i wyzna-

'* Nie podzielone na ładunki.

czenia wielkości strefy ochronnej. W załączniku do rozporządzenia zostały zamieszczone dwie tabele:

1    - wielkości stref zagrożenia wokół obiektów nie obwałowanych,

2    - wielkości stref zagrożenia wokół obiektów obwałowanych.

Treści tabel nie przytacza się w tym poradniku, ponieważ korzystanie z nich wymaga szczegółowej analizy wszystkich cech zagrożenia i warunków lokalizacji, natomiast rozpiętość stref wynosi od 1 do 2651 m dla obiektów nie obwałowanych oraz od 18 do 3651 m dla obiektów obwałowanych. Wskazuje to na konieczność posługiwania się pełnym tekstem rozporządzenia w każdym przypadku, gdy zaistnieje taka potrzeba.

2.    Rozporządzenie ministra gospodarki przestrzennej i budownictwa z dnia 1 października 1993 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy w oczyszczalniach ścieków (Dz.U. nr 96, poz. 438) nie zawiera wprawdzie żadnych przepisów o odległościach między elementami zabudowy, ale przewiduje ustanawianie stref zagrożenia wybuchem pomieszczeń i przestrzeni zewnętrznych przez komisje kwalifikacyjne zakładu pracy lub jednostki projektowania.

3.    Rozporządzenie ministra przemysłu i handlu z dnia 19 października 1994 r. w sprawie środków strzałowych i sprzętu strzałowego w zakładach górniczych (Dz.U. nr 135, poz. 702) postanawia, że naziemne składy materiałów wybuchowych (MW) w postaci budynków wolno stojących albo szafek pancernych bądź opancerzonych dzieli się na klasy składów MW według pojemności składowanych materiałów:

1	klasa -	do		250	kg.
11	klasa -	251 -		500	kg.
III	klasa -	501 -	2	000	kg.
IV	klasa -	2 001 -	5	000	kg.
V	klasa -	5 001 -	10	000	kg.
VI	klasa -	10001 -	15	000	kg.
VII	klasa -	15 001 -	20	000	kg.
VIII	klasa -	20 001 -	50	000	kg.

Maksymalna pojemność składu nie może przekraczać 50 000 kg MW. Rozporządzenie rozróżnia trzy grupy obiektów budowlanych i urządzeń sieciowych, w stosunku do których należy zapewnić odległość składu MW, w zależności od jego klasy:

105