IMG170 (2)

Formy wykonywania zadania ściśle odpowiadają formom zadań. Pewne zadania wykonywane są zanim bohater je otrzyma albo przed ustalonym terminem. Tak np. bohater najpierw dowiaduje się o znakach szczególnych królewny, a dopiero potem otrzymuje zadanie. Takie przypadki rozwiązania zadań będziemy oznaczali symbolem *P.

XXVII.    Rozpoznanie bohatera. Określenie: rozpoznanie (y3HaBaHHe), symbol: y.

Bohater zostaje rozpoznany na podstawie szczególnego znaku, znamienia (rana, gwiazda) albo przekazanego mu przedmiotu (pierścionek, ięcznik). W tym wypadku rozpoznanie stanowi funkcję korespondującą z oznaczaniem, z naznaczaniem znamieniem. Do rozpoznania bohatera przyczynia się również rozwiązanie przez niego trudnego zadania; w tym wypadku prawie zawsze jest to poprzedzone przybyciem nie rozpoznanego bohatera albo też rozpoznanie następuje bezpośrednio po długiej rozłące. Wzajemnie rozpoznawać się mogą rodzice i dzieci, bracia i siostry itd.

XXVIII.    Zdemaskowanie uzurpatora (fałszywego bohatera) lub antagonisty, przeciwnika. Określenie: zdemaskowanie (oÓJiimeHHe), symbol: O.

Funkcja ta najczęściej jest związana z poprzednią; czasem stanowi wynik nie wykonanego zadania, np. uzurpator nie może unieść głów smoka. Najczęściej podana jest w formie opowieści: „Tu królewna opowiedziała wszyst-

ko tak jak było”. Niekiedy wszystkie wydarzenia opowiedziane są od początku w formie bajki. Przeciwnik znajdujący się wśród słuchaczy zdradza się wydając okrzyk dezaprobaty (197). Czasem śpiewa się pieśń, opowiadającą o wydarzeniu i demaskującą przeciwnika (244). Istnieją też inne, indywidualne formy demaskowania antagonisty (258).

XXIX. Bohater przybiera inną postać. Określenie: transfiguracja (TpaHC(j)HrypauHH), symbol: T.

1.    Bohater przybiera nową postać w rezultacie magicznego działania pomocnika (T¹). Bohater przechodzi przez uszy konia (krowy) i uzyskuje nową, piękną postać.

2.    Bohater buduje cudowny pałac (T²). Chodzi po pałacu w postaci królewicza. Dziewczyna w nocy nagle budzi się w cudownym pałacu (127). Aczkolwiek w tym wypadku bohater nie zawsze zmienia postać, mamy tu jednak do czynienia z przekształceniem, a ściślej — z jego szczególną postacią.

3.    Bohater przywdziewa nowy strój (T³). Dziewczyna przywdziewa suknię magiczną oraz nakrycie głowy i nagle staje się tak olśniewająco piękna, że wszyscy patrzą na nią z zachwytem (234).

4.    Formy zracjonalizowane i humorystyczne (T⁴). Formy te często można objaśnić przez poprzednie jako ich transformacje, częściowo zaś wymagają one zbadania i zinterpretowania w powiązaniu z badaniami

119