J Wittlin Matka żegna jedynaka6 37

MATKA ŻEGNA JEDYNAKA

Popraw mi, synu, poduszkę i połóż tu — ciepłą dłoń. ( ), teraz dobrze! Jak dobrze! Jak cicho teraz

w sypialni!

Żadna już mucha nie brzęczy nad głową...

Na dworze pogoda —

Za ścianą grają Mozarta — sąsiedzi muzykalni —

Powiedz mi, synu, prawdę: prawda, żem jeszcze młoda?

Tu, na tern łóżku, z którego śmierć mnie zabiera

tak wcześnie,

Wydałam ciebie na świat. O, byłeś piękna dziecina! Ciężko jest matce umierać, gdy taką rzecz przypomina,

Jak ciężko!---A teraz wiosna.— Jadłeś już,

synu, czereśnie?

Pamiętaj: nie jedz zielonych, i nie pij wody,

gdyś zgrzany!

Przecież tyś chłopak rozumny i pragniesz zdrowe

mieć płuca?

Niedobra matka, niedobra! Tak wcześnie syna

porzuca ---

I nie zapomnij na zimę — wełniane włożyć pończochy! Ach! One wszystkie podarte! Kto ci je teraz załata? Ciocia! A może — a może — ? — Bądź grzeczny

dla swojej macochy! — Ze wszystkiem, słyszysz? — ze wszystkiem masz się

udawać do tata.

Tak bardzom ciebie kochała — a teraz nic już o tobie Wiedzieć nie będę? A może i duszę zakopią mi

w grobie?

Kto wie, czy człowiek umarły jeszcze te ziemię pamięta? A może zapomni, a może zapomni?...

Jakożbym mogła od jutra nie wiedzieć o nim już nic, Zapomnieć, jak się kołysze glowinka jego przesłodka Jak oczy wesela przydają dziecięcej cudności lic,

I co go tam w życiu spotka?

Jak mogę, jak mogę nie widzieć, gdy będzie

chodził do szkoły?

Jak zniosę, żeby pod bramą nie stać, nie czekać

w południe

I świadectw dobrych nie czytać — wszak uczyć

będzie się cudnie? Jak nie być przy nim, choć w duchu, gdy we śnie

mu przerażenie

Legnie na piersiach i krzyknie: — Mamo! —

O Stróże — Anioły,