kryzysy marokańskie (1)

1

Kryzysy Marokańskie 1905-06 i 1911

Mowa cesarza Wilhelma II do niemieckiej kolonii w Tangerze w.dn, 31. marca. 19Q5r.-

Cieszę się, że mogę poznać pionierów Niemiec w Maroku i powiedzieć im, że spełnili swój obowiązek.

Niemcy mają także tutaj wielkie interesy handlowe. Będę popierał i chronił handel, który wykazuje pomyślny wzrost i dlatego będę dbał o pełne równouprawnienie z innymi mocarstwami, co jest możliwe jedynie w wypadku /utrzymania/ suwerenności sułtana i niezależności kraju. Te dwie ostatnie pozostają dla Niemiec poza wszelką wątpliwością, zatem gotowy jestem za tym się ująć.

Sądzę, że moje odwiedziny w Tangerze wyraźnie i dobitnie to zademonstrowały i wywołają pewne przekonanie: to co Niemcy podejmują w Maroku, jest rozpatrywane wyłącznie z sułtanem.

Instrukcja dla niemieckich negocjatorów na^konferencję.w Alge-ciras z dn.3 stycznia 19.06r.

Jego Wysokość Cesarz i Król na początku 1904r. w Vigo powiedział królowi Hiszpanii, że w nie dąży w Maroku do /uzyskania / celów teryrorialnych, ale gospodarczych. W Tangerze Jego Wysokość wypowiedział, że postrzega w sułtanie władcę niezależnego kraju. Suwerenność i niezależność sułtana, tak jak i integralność kraju zostały zresztą wyraźnie uznane w porozumieniu francusko-niemieckim z 8 czerwca 1905r. W końcu Jego Wysokość przyznał, że nie należy Francji robić trudności wzmierzaniu do uzasadnionych interesów.

W tych wypowiedziach Jego Wysokości są zawarte główne wytyczne dla stanowiska niemieckiej delegacji na konferencję. Uzyskanie wyjątkowych przywilejów jakiegokolwiek rodzaju, leży poza niemiecką polityką. Za to intencjom Jego Wysokości odpowiada, że dla gospodarczego otwarcia Maroka musi być w pełni zagwarantowana zasada otwartch drzwi. Delegaci mają zażądać przeto pożądanej wolności poruszania jak i bezwarunkowego , równouprawnienia dla niemieckiego handlu i dla uruchomienia