moda kobieca XXw str103

LATA im—m4

Okres ten cechuje gorączkowość w poszukiwaniu nowego wyrazu i nowych form. W modzie znalazły wówczas dalekie, ale wyraźne odbicie aktualne wypadki polityczne oraz rozwój ruchów społecznych, przychylnych walce kobiet o równouprawnienie. Wojna rosyjsko-japońska i szczytowy rozkwit kolonializmu przyczyniły się do przesiąkania mody elementami egzotycznymi.

Byl to okres kultu operetki, która nie tylko dostarczała wesołej rozrywki, ale lansowała również nowy typ ubioru. Poza operetką i wiecznie modnym teatrem dramatycznym podobną rolę spełniały rewie i kabarety ze słynnymi diwami, jak Mi-stinguette w Paryżu czy Lucyna Messa 1 w Polsce. One to wprowadziły taniec argentyński — tango, a wraz z nim spódnicę--spodnie.

Warto wspomnieć również o roli baletu. Dawny kankan i charakterystyczny balet operowy, ujmujący choreografię w znaki graficzne, w tzw. pismo taneczne, które u schyłku XIX w. budziły entuzjazm malarzy impresjonistów - Dogasa, Lautreca i in. — w XX w. zeszły na dalszy plan. Pojawiły sie nowe teorie, głoszące, że wartość posiadają nie sztuczne konstrukcje, ale naturalne, wyraziste ruchy ciała.'⁷ Wyrazem tej nowej idei byl taniec „bosonogiej" tancerki, izadory Duncan. z pochodzenia Amerykanki, która w 1900 r., mając 22 lam, przyjechała do Europy i spowodowała przełom w sztuce choreograficznej i pojęciach dotyczących prostoty w ubiorze. Jako pierwsza zrzuciła baletki i dekoracyjny strój (składający się z „lutu", tj. spódniczki o formie majteczek, oraz z powiewnych gazowych spódniczek, których ilość dochodziła net mi do dwi. dzie łu), zaczęła tańczyć boso, ubrana zdi-dwl) w pi/< |i/v.lą