Obraz2 (50)

Na potrzeby eksperymentu korzystano z emocjonalnej wersji testu DIYA, w opracowaniu Fajkowskiej-Stanik i Krejtz (w druku). Wspomniany test komputerowy wzorowany jest na procedurze DIVA (Nęcka, 1994) oraz procedurze zwanej „twarz w tłumie” (Óhman i in„ 2001). Test służy badaniu detekcji bodźców twarzowych (Fajkowska-Stanik i Krejtz, 2003; Fajkowska-Stanik i Krejtz, w druku).

Test składa się z dwóch rodzajów zadań: pojedynczego, obejmującego selekcję bodźców i złożonego, odnoszącego się do koncepcji zasobów uwagi. W zadaniu pojedynczym badany powinien jak najszybciej rozpoznawać bodziec krytyczny na tle szumu. W tym wypadku chodziło o odnalezienie, pośród tłumu, składającego się z dziewięciu schematycznych twarzy, jednej, która różniła się od pozostałych emocją. Prezentowano twarze zagrażające, przyjazne i neutralne. W zadaniu złożonym, obok selekcji bodźców, wprowadzono dodatkowe obciążenie poznawcze, w postaci dodatkowego zadania. Polegało ono na utrzymywaniu w określonym polu opadającego paska. Wyjście poza granice tego pola sygnalizował nieprzyjemny dźwięk (Fajkowska-Stanik i Krejtz, w druku).

W celu interpretacji wyników testu uwagowego wykorzystano elementy Teorii Detekcji Sygnałów TDS (Marszał-Wiśniewska i Fajkowska-Stanik, 2005b). TDS umożliwia analizę zniekształceń percepcji bodźców emocjonalnych w depresji i lęku. Jak zakłada TDS detekcja sygnałów nie jest prostą czynnością rozpoznawania bodźców na tle szumu, ponieważ uzależniona jest od oczekiwań osoby. Co za tym idzie detekcja bodźców krytycznych przez osobę nie zawsze jest równoważna z rzeczywistą częstością pojawiania się danych sygnałów. Innymi słowy, może zdarzyć się tak, że oczekiwania osoby depresyjnej/lękowej np. w stosunku do pojawiania się w otoczeniu sygnałów zagrożenia są odmienne od częstości pojawiania się tychże sygnałów w rzeczywistości (Marszal-Wiśniewska i Fajkowska-Stanik, 2005b).

23