Przed realizacją badań właściwych przeprowadzono badania pilotażowe. Miały one na celu sprawdzenie, czy typologizacja stosowana dla osób lękowych, będzie miała swoje zastosowanie w przypadku grup z depresją subkliniczną.
Przebadano 117 studentów II i III roku psychologii. Pośród tej grupy znalazły się 84 kobiety (średnia wieku 24,31 lat; odchylenie standardowe 4,76), 22 mężczyzn (średnia wieku 24,60 lat; odchylenie standardowe 4,33). Jedenaście osób nie wypełniło metryczki.
W pilotażu użyto dwóch narzędzi Inwentarza Depresji Becka (BDI, Beck Depression lnventory) oraz Kwestionariusza Aprobaty Społecznej (KAS).
Sumaryczne wyniki z obu narzędzi zrekodowano i według mediany, podzielono osoby badane na cztery grupy. Okazało się, że grupę I stanowiły osoby z niskimi wynikami BDI i KAS, w grupie II znalazły się osoby z wysokimi wynikami BDI i niskimi KAS, grupę III stanowiły osoby z wysokimi rezultatami BDI i KAS, IV grupę natomiast tworzyły osoby z niskimi wynikami BDI i wysokimi KAS.
Test X2 nie wykazał istotnych różnic pod względem liczebności (y2 (3) = 0,98 p =
0,81).
Wnioskowanie statystyczne, jakim posługiwano się w opisywanym tutaj badaniu, opierało się na szeregu analiz wariancji. W celu udzielenia odpowiedzi na pytanie jak osoby badane przetwarzają konkretne bodźce emocjonalne (zagrażające, przyjazne i neutralne) wykonano jednoczynnikowe analizy wariancji typu ANOVA. Testowano w nich zmienność wewnątrzgrupową, charakteryzującą reakcje osób badanych na poszczególne bodźce emocjonalne (Ferguson i Takane, 2002; Shaughnessy, Zechmeister i Zechmeister, 2002).
25