obraz0 (8)

szego cesarza ziemskiego Dzimmu Tenno z 660 roku p.n.e. Oba te dogmaty traktowane są przez Japończyków z całą powagą. Jednakże w wyniku przegranej wojny okupacyjne władze wojskowe amerykańskie zażądały od cesarza Hirohito formalnej deklaracji, ze nie jest on bogiem z krwi Amaterasu. Miało to podciąć u korzeni imperializm i szowinizm japoński. Wobec świeżego jeszcze szo-ku klęski i wybuchu dwu bomb atomowych cesarz złożył takie dementi religijne w noworocznym orędziu radiowym do narodu l stycznia 1940 roku.

Gdyby Japończycy potraktowali słowa cesarza jako wyraz jego głębokiego osobistego przekonania, powtórzyłaby się historia 1911 r. w Chinach. Na wyspach była jednak zupełnie inna sytuacja. Dementi tłumaczono sobie jako wyraz przemocy zwycięzcy nad zwyciężonym. „W sercach znacznej większości patriotów japońskich monarcha' nie doznał żadnej ujmy dla swego stanowiska” ¹. Sinto na tym nie ucierpiało. A po kilku latach zaczęło się głośno mówić w tym tradycjonali-stycznym kraju, że desakralizacja osoby cesarza jako wymuszona przez wroga nie ma żadnej mocy obowiązującej. Boskość osoby cesarza znów przyjmuje się za dogmat, a religia narodowa Kraju Wschodzącego Słońca nie odniosła najmniejszego uszczerbku z tej chwilowej słabości potomka bogini.

Skoro już mowa o Dalekim Wschodzie,

warto nadmienić, że w naszym stuleciu niedługo po religii konfucjańskiej dokonała swego długiego żywota druga wielka roligiu duńska, mianowicie religia taoistyczna (Inn-kia o — wymawiaj: dał-ciałj. Dotykamy tutaj zupełnie oryginalnej formy śmierci rrligń. Przyjmuje się, że kościół taoistyczny (nie mylić 7 klasyczną szkołą filozoficzną laoi/mu (tao-kia — wymawiaj: dal-cia) jest dzieleni osobistości z późnej dynastii Han. „Zorganizował ruch w gminę (...) Czang Tno-ling (34—156), który miał znaleźć magiczne .środki ułatwiające człowiekowi nawiązanie kontaktu z mocami boskimi. Na Lunghu-s/.an — Górze Smoka-Tygrysa — w Kiangsi. założył on rezydencję dla dziedzicznego Tien-szy, •mistrza nieba*, i sam pierwszy objął ton urząd” •.

y

‘

*

i

Tak to od II stulecia działa kościół taoistyczny, w którym stanowisko głowy kościoła, mistrza niebiańskiego, sprawuje kolejny potomek Czang Tao-linga. ..Ten niesłusznie nazywany papieżem taoistycznym ziemski namiestnik «cesarza klejnotowego» rezyduje w Górach Smoczych i Górach Tygrysich i zajmuje się egzorcyzmami i wszelkimi praktykami magicznymi oraz wystawia dyplomy dla czarowników i egzorcystów. Kiedy żegna się z życiem kolejny «mi$trz niebiański•», zbierają się w jego pokoju wszyscy mężczyźni

1

H. von Glasenapp, Religie niechrześcijańskie,. cyt. wyd., s. 343.

» H. Ringgren, A. von Strom. Religie w przeszłości i w dobie współczesnej. Warszawa s. 521.