Obraz (2847)

Widok z Gogolowej Grapy

Dziś na grapie znów go spotkałem.

Znów go widzę, czuję i słyszę I z łakomstwem wielkim połykam Widok, co me serce kołysze.

Murań klęknął na dwa kolana I przeciąga się grzbietem rudym Pod Okulnem Rdzawa Polana Szafranowym zakwitła cudem.

I Tatr wyrzeźbione popiersie Na cokole jurgowskich piargów Halny wieje po kępach wierszem.

Potok szuka z brzegiem zatargów.

Tu na grapie w smrekowej ramie Stoi mego serca kaplica.

Prócz Turbacza i Babiej Góry Niebu kłania się Sokolica.

Rybi Potok i Biała Woda

Już w szampańskie wpadły objęcia.

Słonko stułę podało złotą,

Tęcza była świadkiem poczęcia.

Białki, naszej kochanej rzeki.

Co przyrzekła wierność góralom Podhalańskim i spiskim - na wieki.

Piargom, kępom, lasom i halom.

( hcę ten widok oprawić w złoto.

A gdyby go brakło czasami.

Obiecuję karmić tęsknotą I obficie podlewać łzami.

Obrazek ze ściany dzieciństwa

Aniele, stróżu mojego dzieciństwa Piórami swoich skrzydeł ciągle mnie dotykaj Bądź mi zawsze nad miejscem owym wymarzonym Gdzie się niebo nadziei z piekłem ziemi styka

Chcę Cię trzymać za rękę, jak na starym sztychu Chcę Ci wyjawić wszystko to co mi doskwiera Muszę ten sztych odnaleźć w rupieciach na strychu Niech nadzieja jak Anioł nigdy nie umiera

Bo choć serce mam duże, nie wiem czy w nim zmieszczę Wszystko czegom doświadczył w mym dzieciństwa raju Chociaż pamięć zawodna i obraz się maże To muzykanci wspomnień ciągle głośno grają

Rano. wieczór czy nocą, a najbardziej we dnie Potrzebna mi jest bliskość szumu twoich skrzydeł Bym nie został bezczelnie na wylot przebity Sterczącymi ostrzami ludzkiej pychy wideł

W czasach, gdy ludzie Boga na urlop wysłali A bezrozumne karły mają Go zastąpić Boże. godzinę próby racz karłom ustalić By zdążyli uwierzyć, zanim zdążą zwątpić

161