Obraz (2852)

Tęsknota za Spiszem

Pamiętam tę dolinę Między dwoma wzgórzami. Środkiem rzeka się wije.

Aż w dole coś ją ujarzmi.

Nad nią dumnie wyrosły Domy szczęściem wypchane Pełne kolorów wiosny Ogrody, płoty i bramy.

Tak daleko zostało to wszystko.

Za daleko, by widzieć i chwalić.

Za to jest dusza wypełniona pustką.

Pamięć obrazy zaciera powoli,

Karmi tęsknotą serca i myśli Tych, którzy kiedyś stąd wyjechali.

IIL

77y-hrtr-

ii.'.

iinftA

To Spisz

Są pochwały, kosze zachwytu.

Są myśli tonące w pdziwie,

Sa słowa mknące do zenitu.

Tu wszystko jest piekne prawdziwie.

Są wzgórza siedzące w zadumie,

Są lasy pachnące igliwiem,

Sa pola, piekne wstęgi długie.

Tu wszystko jest piekne prawdziwie.

Są minionych czsów zdarzenia.

Są w pamięci, więc ciągle żywe,

Są też ludzkich losów wspomnienia. Wszystko jest nasze, prawdziwe.

Są tradycje przekazane.

Są pieśni smutne i prawdziwe.

Są baśnie, legendy spisane. Wszystko jest nasze, prawdziwe.

171