Obraz3 (16)

62 LOSY PASIERBÓW

dowlane na Pompeya. Właścicielem był żyd z Rudobiełki, na pozór bardzo poczciwy człowiek. Kazał Zygmuntowi przyjść za tydzień, który akurat już mijał. Wierzył, że go ubłaga tym razem, aby przyjął do arteli. Miał kiedyś kilku dobrych przyjaciół narodowości żydowskiej i nie podzielał zdania, że każdy żyd jest wrogiem chrześcijanina.

Zastał go przy pracy. Majstrowie zalewali cementem sufit parteru, a on doglądał mieszania.

—    Co nam pan powie? — spytał, odpowiedziawszy na uprzejme pozdrowienie Zygmunta.

—    Czyż pan mnie nie poznaje?

—    Czestnoje słowo, nie przypominam sobie — odparł.

—    Tydzień temu jak prosiłem o pracę i pan mi powiedział przyjść dzisiaj.

—    Bardzo mi nieprzyjemnie, że nie mogę ispołnić słowa. Może po niedzieli.

Koszmarna mgła rozczarowania przysłoniła człowiekowi oczy. Lecz daleki był od rezygnacji.

—    Panie gospodarzu — zaczął pokornie. — Bądź pan łaskaw przyjąć mię od dzisiaj. Jestem w bardzo trudnym położeniu. Już blisko dwa miesiące jak szukam daremnie pracy. W hotelu emigracyjnym mam żonę z dziećmi, które już chcą wyrzucić.

—    A cóż ja winien temu? Ja mam własne dzieci.

—    Pan nie winien, ale pan jest właścicielem przedsiębiorstwa, a ja bezrobotnym, więc proszę o łaskę pana.

—    Nie mogę. Artel pełna.

—    Gdy pan mnie dołączy, nie straci na tym. Jak więcej będzie ludzi, to prędzej się skończy budynek i drugi się weźmie. Ja będę pracował uczciwie. Cement panu będę mieszał, ziemię kopał, cegły do góry dźwigał. Za dwóch zarobię.

Jestem robotnikiem z urodzenia. I siłę mam. Patrz pan! — zakasał ręce.

—    I cóż z tej siły, jak zdaje się nic na tej robocie się nie znasz. Wół na pewno ma jeszcze więcej siły, ale co z tego, jak trzeba go za mordę wodzić.

—    Ale gdy jarzmo ciąga, to na paszę dla siebie i dach na pewno zarobi. A ja więcej nie chcę. Za wikt i choćby najgorsze pomieszczenie będę pracował od świtu do zmroku. I mienia pana będę strzegł, jak własnego i będę się starał bogacić pana jeszcze bardziej, tylko przyjmij mię od dzisiaj. Bądź łaskaw!...

—    Może za tydzień...

Dubowik rozłożył ręce. Rozpacz jego wzruszyła obecnych przy rozmowie robotników. Większość to byli Polacy. Jeden z nich wstawił się za biedakiem.

—    Słuchajcie, Załmanie! Przyjmijcie go od teraz. Jeśli mu naprawdę nie ma wśród nas miejsca, to ja mu swoje odstąpię. Pójdę na kintę, a on familijny, niech robi tutaj.

żyd zmierzył wielkoducha wzrokiem nienawistnym.

—    Jaki dobrodziej! Dusza gałubczyk! — zawołał. — On oddaje mu swoje miejsce... A ja szelma, Kain... A skądżeż ty wiesz, że ja go naprawdę nie chcę przyjąć? A może ja chcę go tylko wybadać?

—    Słuchaj, Franek! Jak chcesz iść na kintę, to idź sobie, a jak nie — to rób co ci kazałem i nie suń nosa w nieswoje.

—    A ty — zwrócił się do Dubowika. — Wracaj do hotelu i zabieraj tu babę z dziećmi.

W głosie Załmana Zygmunt wyczuł nutę pieśni wielkanocnej.

—    Pan mię naprawdę przyjmuje? — spytał nieśmiało.