P1010777

186

3. FUNDAMENTY

PrayMłd 22. Zaprojektować zbrojenie dla Sciaa Uelicha dla fundamentu Oys. 3.23) pod slup pro. lUuykowany.

przekrój słupa n„ =50 em.o.,-35 cm. wyiokośó słupa nad fundamentem f= 7.0 cm. długość osadzenia słupa tv fundamencie / = f,<o„ = 1,4-50=70 cm. warlość e—50+2-10 + 30=100 cm, beton klasy B ISO o Ą, —7,5 kO/em¹. A»-85 ka/cm^J, stal A-O StOS o A, = B._r — I900 JcO/cm*.

Obliczamy:

0=O,3J-0.50-7,70-2500-1.1 =3706 kG,

— ciężar słupa

— i Ha bezwładności

7*= 0,5-0=0,5* 3706=1853 kG.

=778260 kGcm.

Moment w przekroju m wg wzoru (3.49)

Zastępczą siła pozioma wg wzoru (3.50)

778260 0,7' 70

15883 kG.

Zbrojenie poziome dla jednej ściany

Przyjęto góra 2 z 16 o F,—A,02 cm¹, dołem I a 16 o /^r«=2,01 cm’. Zbrojenie pionowe

Przyjęto dla każdej ścisny po 2 di 16 o F.=4,02 cm*. W narożnikach zbrojenia poziomego umieścić

pionowo ze względów konstrukcyjnych po 1 0 10 od strony zewnętrznej.

AS. ŁAWY FUNDAMENTOWE

Przy większych obciążeniach przekazywanych na fundament oraz przy słabszych gruntach stosuje się wspólne ławy pod szeregami słupów jako układy belek równoległych lub w formie rusztu. Fundamenty ławowe mają tu charakter belek ciągłych, obciążonych od dołu odporem grunta, podporami zaś są słupy.

Przekrój belki jest najczęściej teowy, składa się z żebra i płyty poziomej wystającej po obu stronach żebra. Pizy grubości płyty do 25 cm połączenie płyty z żebrem może być wykonane bez skosów. Pizy dużych obciążeniach połączenie słupów z żebrem projektuje się również za pomocą skosów, zwłaszcza przy ograniczonej wysokości fundamentu.

Zasadnicze zbrojenie żeber w zależności od wykresu momentów przebiega górą i dołem. powierzchnia przekroju głównego zbrojenia nie powinna być mniejsza niż wymagana normą F._mw w odniesieniu do żebra.

W płytach wystających po obu stronach żebra daje się zbrojenie dołem, ułożone prostopadle do zbrojenia żebra.

Dla zbrojenia żeber zaleca się stosować średnice od 0 12 do 0 26 mm, strzemiona należy projektować zamknięte o średnicy równej lub większej od 0 6 mm. Półki zaleca się zbroić wkładkami nie mniejszymi niż 0 10 mm, zbrojenie rozdzielcze nie mniejsze niż 0 6 mm.

Pod ścianami ciągłymi przy gruntach jednorodnych projektuje się zazwyczaj lawy bczżebrowe. Ody wysięg ławy poza lico muru jest większy od jej wysokości, należy dać zbrojenie poprzeczne. Wkładki podłużne spełniają tu rolę rozdzielczych. Przy niejednorodnych i słabych gruntach zaleca się projektować ławy o przekroju teowym, ponieważ żebro usztywnia doskonale lawę w kierunku długości, bądź też przy wyższych ławach umieszcza się w osi ściany belkę ukrytą w ławie i zbroi się ją minimum po 2 012 mm górą i dołem strzemiona 0 6 mm co 40 cm.

Metody obliczeń

Właściwy obraz rozkładu naprężeń pod budowlą, pomimo całego postępu wiedzy o gruncie, jest dotychczas jeszcze nic sprecyzowany. Przyjmuje się więc wiele założeń, nieraz dość hipotetycznych, często empirycznych, przy czym założenia te różnią się między sobą. Dotyczy to szczególnie obliczenia pasm fundamentowych ciągłych, obciążonych siłami skupionymi.

Obliczanie pasm fundamentowych jako belek ciągłych obciążonych odporem gruntu według liniowego rozkładu jest nieścisłe, ponieważ w większości wypadków otrzymuje się niewłaściwe wykresy momentów i sił poprzecznych. Również wielkości reakcji podporowych, wyliczonych jak dla belki ciągłej, są niewłaściwe, zwłaszcza przy fundamentach wiotkich i przy dużych rozstawach słupów.

Bardziej uzasadnioną teoretycznie metodą obliczania pasm fundamentowych pod słupami jest obliczanie ich według teorii belek na sprężystym podłożu. Należy tu nadmienić, że istnieje kilka metod, a wyniki poszczególnych obliczeń niezupełnie zgadzają się ze sobą, różnica wypływa z przyjętych założeń.

Metody starsze oparte są na hipotezie Winklera przy założeniu, że odkształcenie gruntu jest proporcjonalne do obciążeń, a osiadanie danego punktu zależy wyłącznic od nacisku przyłożonego w tymże punkcie, a nie zależy od nacisku w punktach sąsiednich.

Nowe metody przyjmują założenie, że grunt może być rozpatrywany jako środowisko, w którym pod pewnymi warunkami mogą mieć zastosowanie wzory teorii sprężystości.

Zagadnienie belek na sprężystym podłożu omówił prof. Nowacki („Mechanika budowli", cz. I, Warszawa 1954 r.), opierając się na hipotezie współczynnika podłoża. Do nowych metod należą prace Żemoczkina i Sinicyna („Praktyczne metody obliczania belek i płyt na sprężystym podłożu", Moskwa 1957 r.) oraz książka Gorbunowa-Posa-dowa („Obliczanie konstrukcji na podłożu sprężystym”, Warszawa 1956 r.), ilustrowana różnorodnością przykładów, traktująca podłoże gruntowe jako półpizestizeń sprężystą.

W ogólności każda z metod wymaga dość dużego nakładu pracy i z tego powodu nie zawsze znajdują one praktyczne zastosowanie, co nie dla wszystkich przypadków projektowania fundamentów jest jednak słuszne, albowiem przy bardzo wiotkich ustrojach fundamentowych założenie prostoliniowego odporu gruntu jest nie do przyjęcia. Zatem Sachnowski zaleca, by dla fundamentów ciągłych projektować grubsze płyty lub wyższe belki, przez co osiągniemy mniejszy rozchód stali przy nieco większym zużyciu betonu i możemy uniknąć złożonych obliczeń możemy bowiem wtedy obliczyć pasmo fundamentowe jako belkę statycznie wyznaczalną obciążoną prostoliniowym odporem podłoża. Zaleca się w tym przypadku przyjmować wysokość ławy fundamentowej od 1/7 do 1/5 osiowego rozstawu podpór.