p1080177 (3)

I

Wyższa szko

tel. 27-26-15

Zakład Pedagogii.! Specjalna 10-447 Olsztyn, ul. ÓlcwackMp f;

Podsumowanie

Nauczanie początkowe jest jednolitym, trwającym kilka lal procesem dydaktyczno-wychowawczym, odbywającym się w warunkach szkoły, na który składają się: rozwój, uczenie się, nauczanie, kształcenie, wychowanie. Realizując te zadania, nauczanie początkowe spełnia jednocześnie funkcje: opiekuńczą, diagn0siyczno*prognosiyczną. kompensacyjno-usprawniającą, poznawczą, kształcącą, wychowawczą.

W przeszłości ukształtowały się dwie wielkie koncepcje nauczania początkowego, które można określić jako naukę o rzeczach oraz jako nauczanie łączne. Pierwsza wiąże się z rozwojem szkoły elementarnej i w miarę rozwoju stosunków społecznych stawała się szkołą obowiązkową. Druga natomiast rodowód swój zawdzięcza tzw. ruchom „nowego wychowania" z przełomu XIX i XX wieku oraz lat następnych - kiedy to powstawały różne odmiany szkoły aktywnej, m. in. szkoła eksperymentalna Johna Dcwcya, metoda projektów Williama Kilpatricka, nauczanie łączne Karola Linkcgo, metoda ośrodków zainteresowań Ovide Decroly'ego. szkoła Celestyna Freineta i in. Ten nurt rozwoju metod przyjął w późniejszym czasie uazwę metod nauczania ukńuu»tjo. Właśnie ten termin - „nauczanie całościowe" - zrobił wprost zawrotną karierę i do dziś funkcjonuje w nauczaniu początkowym.

Zaprezentowane powyżej tendencje w nauczaniu początkowym ukierunkowane były zasadniczo na znalezienie efektywnych metod nauczania dzieci normalnych. Poszukiwania odpowiednich metod dotyczyły także dzieci upośledzonych umysłowo, w wypadku których efektywność nauczania jest istotna zarówno ze społecznego, jak i ekonomicznego punktu widzenia, a także ze względów etycznych, jeżeli bowiem na etapie nauczania początkowego dziecko takie nie osiągnie sukcesów na miarę swoich możliwości, to trudno będzie o nic w dalszej edukacji.

Jedną z metod nauczania całościowego, która przeznaczona była dla dzieci upośledzonych umysłowo, jest metoda ośrodków zainteresowań, opracowana