Przeróbka plastyczna 3

formie ciepła. Taka rozpraszana energia rozciągania nie może prowadzić do kruchego niszczenia materiału, względnie do jego odkształcania plastycznego, nawet gdy przekroczone zostaną odpowiednie granice. Stąd staje się zrozumiałe, że dynamiczna teoria wytrzymałości może być tylko teoria termodynamiczna.

Analizując te problemy i dążąc do adaptacji ich do polimerów, Reiner i Weissenberg wysunęli koncepcję, że niszczenie określa się pewna wartością energii wewnętrznej, która maksymalnie może być nagromadzona w elemencie objętości materiału. Podali oni także warunek, kiedy wystąpi zniszczenie materiału polimerowego. Nazwali go warunkiem zniszczenia. Opisali także przypadki szczególne, tzn. w przypadku ciała Hooke’a, cieczy Newtona, ciała Kelyina i Maxwella.

Jeżeli stosuje się rozwiniętą teorię do rozpatrywania wytrzymałości polimerów,, to należy przede wszystkim wybrać model reologiczny, opisujący jego właściwości mechaniczne. Niekiedy dla tego celu okazuje się wystarczający model Kelvina. W innych przypadkach należy wybrać uogólniony model Kelyina-Voigta (Jest to równoległe połączenie sprężyny o stałym module sprężystości G i tłumika o stałej lepkości i]). Ponieważ złożony model K-V charakteryzuje się czasem

opór materiału	stawiany	odkształceniu	iu maiłby iiiaiuy plastycznemu, kruchemu
pękaniu lub rozerwaniu po		odkształcaniu	plastycznym. Kryterium
wytrzymałości materiału iest iego „sprężysta			pojemność” („podatność”).
jeżeli pod tym	poieciem	rozumie sie	nagromadzona prace

opóźniania, podobnie jak zwykły model Kelyina i czasem relaksacji, podobnie do modelu mechanicznego Maxwella (Jest to szeregowe połączenie sprężyny o stałym module sprężystości G i tłumika o stałej lepkości ą), to naprężenie niszczące będzie się zwiększać ze zwiększeniem szybkości deformacji. Przy stałym obciążeniu, moment niszczenia jest poprzedzany pewnym okresem pełzania.

odkształcania. W homogenicznym (jednorodnym), plastycznym materiale, izotropowe ściskanie może przekraczać dowolną granicę, nie ulegając zniszczeniu, podczas gdy izotropowe rozciąganie powoduje zniszczenie, gdy naprężenie rozciągające przewyższy siły kohezji molekularnej. Dla dewiatora naprężeń pierwsze prawo termodynamiki prowadzi do zależności między pracą zużytą na zmianę postaci, będącą miarą sprężystości materiału, szybkością zmiany pracy odkształcania i szybkością dyssypacji energii. Kryterium to można zastosować dla sprężystego ciała Hooke’a, cieczy newtonowskiej oraz dla ciał Kelyina-Yoigta i Maxwella.