przewodnikPoPakiecieR3

38 Łagodne wprowadzenie do R

generowana jest sekwencja liczb od

od ...

1.5.6.6 Sekwencje liczb

Sekwencje to regularne wektory liczb całkowitych. Takie wektory można generować używając operatora : lub funkcji seq(base). Kilka sposobów generowania sekwencji przedstawimy poniżej.

> # z użyciem operatora

z krokiem 1

> -2:2

[1] -2-1012

> 2:-2 ‘ c

[1] 2 10-1-2

> # poniższa wywołanie funkcji seą(j równoważne jest wywołaniu 1:10

> seq(10>

[1] 1 2 3 4 S 6 7 8 9 10

> tt podajemy zakres wektora, równoważne z użyciem 10:26

> seq(10, 25)

[1] 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25

> # dodatkowo określamy krok, czyli o ile zwiększane są kolejne wartości

> seq(10,25,by“10)

[1] 10 20 . ,

> # możemy też określić pożądany wymiar wektora, funkcja seq() sama

zatroszczy się o wybór kroku

> seq(10, 25, length.out=10)

[1] 10.00000 11.66667 13.33333 15.00000 16.66667 18.33333 20.00000 [8] 21.66667 23.33333 25.00000

Przydatną funkcją do operowania na sekwencjach liczb (a także na zwykłych wektorach) jest funkcja sample(base). Losuje ona fc-elementowy podzbiór (k to drugi argument tej funkcji) z wektora danego jako pierwszy argument tej funkcji. Można losować elementy ze zwracaniem (gdy trzeci argument replace=T) lub bez zwracania (gdy argument replace=F, ustawienie domyślne). Można też wskazać wektor prawdopodobieństw (argument prób) określający prawdopodobieństwa wylosowania poszczególnych elementów wektora. W poniższym przykładzie losowany jest dziesię-cioelementowy wektor liter. Wykorzystano w tyin przykładzie predefiniowany wektor letters, czyli wektor małych liter z alfabetu romańskiego (inne ciekawe predefiniowane wektory to LETTERS - duże litery, month. narae - nazwy miesięcy i month. abb - trzyliterowe skróty nazw miesięcy).

> # wylosujmy dziesięć losowych liter

> s ample (letters, 10,T) ' ,

[1] V "q" "X" "s" "q" "f "c” "f^M "1" "X”

> # wylosujmy wektor cyfr od 1 do 3, z zadanymi prawdopodobieństwami

wylosowania ;^r .

> sample(l:3,20,T, prob=c<0.6,0.3,0.1))

[1] 23113311111211121122

■jfc

Startujemy

1.5.6.7 Komentarze

Język R, jak każdy przyzwoity (i wiele nieprzyzwoitych) języków programowania, umożliwia komentowanie fragmentów kodu. Znakiem rozpoczęcia komentarza jest #. Interpretator ignoruje ten znak i wszystkie po nim występujące aż do końca linii.

1.5.7 Wyświetlanie i formatowanie obiektów

Dwie najpopularniejsze funkcje do wyświetlania wartości obiektów to: cat(base) i print(base). Funkcje te różnią się w działaniu. Aby je porównać zacznijmy od przykładu, w którym wyświetlimy wektor 6 napisów.

> nap « rep(c("Ala na	kota”, "Ola nie ma kota", "Ela chce mieć kota"),2)
> print(nap)	# wyświetlanie sformatowane
"Ala na kota"	"Ola nie ma kota" "Ela chce raieć kota"
[4] "Ala ma kota"	"Ola nie ma kota" "Ela chce mieć kota"
> cat(nap)	# wyświetlanie nieśformatowane
Ala ma kota Ola nie ma kota Ela chce mieć kota Ala ma kota Ola nie ma kota

Ten sam wektor został inaczej wyświetlony przez każdą z tych funkcji. Funkcją printO wyświetliła wektor w dwóch liniach (ponieważ w jednej się nie zmieścił), na. początku każdej linii zaznaczyła, który element wektora rozpoczyna tę linię. Wyświetlone wartości są w cudzysłowach, dzięki czemu można rozpoznać ich typ. Funkcja catO wyświetliła cały wektor w jednej linii, bez żadnego dodatkowego formatowania.

Podsumowując, funkcja cat () służy do wyświetlania niesformatowanego, funkcja printO służy do wyświetlania sformatowanego. Funkcję printO można dowolnie przeciążać (czyli możemy sami określać jak wyświetlane mają być obiekty różnych klas), funkcji cat O przeciążać nie można.

y j ^ Domyślnie, jeżeli w wyniku wykonania polecenia w R z<xstanie zwrócona

— ______ wartość, która nie zostanie przypisana do zmiennej, to wartość ta jest

wyświetlana z użyciem funkcji printO.

S Tak dzieje się zarówno dla prostych wyrażeń arytmetycznych, jak i dla bardziej skomplikowanych obiektów będących wynikami np. funkcji statystycznych (patrz wyniki testów statystycznych). Aby nasz kod byl elastyczny, to oprogramo-wując pewną funkcjonalność, której wynik ma być specyficznie wyświetlony, powinniśmy tę funkcjonalność rozbić na dwie funkcje. Pierwsza funkcja zwróci obiekt określonej klasy, a druga funkcja o nazwie print. klasaO będzie odpowiedzialna za wyświetlenie tego obiektu.

W ten sposób działa większość funkcji statystycznych w R. Przykładowo wynikiem funkcji summaryO jest obiekt klasy summary. Sama funkcja summaryO nic nie wyświetla, ale jeżeli wynik tej funkcji nie zostanie nigdzie przypisany, to automatycznie wywoływana jest funkcja print. summary ( ) (przeciążony odpowiednik funkcji printO) odpowiedzialna za wyświetlenie podsumowania. Więcej informacji o wykorzystywanym tu mechanizmie przeciążania znaleźć można w podrozdziale 1.6.2.3.

W pewnych sytuacjach możemy sobie nie życzyć, by wynik wyrażenia lub funkcji byl wypisywany na konsoli przez funkcję printO (co jak wspominaliśmy dzieje się automatycznie, jeżeli wynik nie jest do czegoś przypisany). Można temu zapobiec