rośliny I (13)

Zawilec narcyzowy

Anemone narcissiflor.i, A

Roślina wysokogórska, wieloletnia, wysokości *10-80 cm. W Polsce rośnie na górskich lakach, w widnych zaroślach kosodrzewiny i na wapiennych zboczach. Można ja spotkać w Sudetach, Tatrach, na Babiej Górze oraz bardzo rzadko na Roztoczu i na Wyżynie Lubelskiej, gdzie jest pozostałością z wczesnego okresu po lodowcowego, kiedy „wędrowała" z Karpat Wschodnich w kierunku północnym.

Zawilec narcyzowy zakwita w czerwcu i lipcu. Stosunkowo łatwo odróżnia się go od innych gatunków zawilców po siedzących liściach podkwiatostanowych zrośniętych u nasady oraz po kwiatach skupionych na szczytach łodyg.

Zawilec wielkokwiatowy

Anemone silvestris, B

Bylina ta ma tylko jeden biały kwiat osadzony na długiej szypułce wyrastającej z okółka liści. Średnica kwiatu dochodzi do 6 cm. Płatki od spodu s.i wyraźnie owłosione. Od bardzo pospolitego, również białego, ale nie chronionego zawilca gajowego odróżnia się dwukrotnie większymi kwiatami. Łodygę ma wzniesiona, u dołu z odstającymi włoskami, liście podzielone, 3-5-listkowe, po stronie wewnętrznej gęsto |>okryto jedwabistymi włoskami.

Zawilec wielkokwiatowy zakwita bardzo wcześnie, bo już na początku kwietnia, kiedy większość roślin dopiero się budzi do życia. Piękne kwiaty tej rośliny sa główna przyczyna jej niszczenia, co spowodowało jej zanik na wielu stanowiskach. Obecnie zawilce można spotkać jedynie w rozproszeniu na suchych, słonecznych zboczach porośniętych zaroślami - na nizinach w dolinach rzek lub w ich pobliżu - łącznie z typowo stepowa roślinnością. Poza tym maja one nieliczne stanowiska w południowej Polsce w pasie wyżyn. Wszystkie występujące u nas gatunki zawilców sa roślinami trującymi. Wiele odmian hodowanych jest w ogrodach.

ZGPJ

31