ryzyko dysleksji7

DIAGNOZOWANIE SKALĄ RYZYKA DYSLEKSJI (SRD) W OPRACOWANIU PROF. M. BOGDANOWICZ

Badania dotyczące ryzyka dysleksji zmierzają w kilku kierunkach:

1.    Ustalenie najbardziej diagnostycznych dysharmonii rozwojowych charakterystycznych dla dzieci ryzyka dysleksji

2.    Tworzenie narzędzi (głównie przesiewowych) do wczesnej selekcji dzieci zagrożonych ryzykiem dysleksji

3.    Tworzenie programów usprawniających zaburzone funkcje percepc.-motoryczne

4.    Zapobieganie trudnościom w uczeniu się poprzez tworzenie programów stymulujących określone funkcje, które warunkują opanowanie umiejętności czytania i pisania.

Problem rozpoznawania możliwości wystąpienia trudności w czytaniu i pisaniu, w sytuacji, gdy mamy do czynienia z objawami dysharmonii rozwojowych, uwzględniały stosowane dawniej testy dojrzałości szkolnej np. Test Dojrzałości Szkolnej prof. B. Wilgockiej - Okoń (1971 r.) Były to próby diagnozowania umożliwiające stwierdzenie braku gotowości do nauki czytania i pisania, u dzieci skierowanych na badania do poradni psychologiczno-pedagogicznych. Nie było jednak w Polsce narzędzia, szczególnie o charakterze metody przesiewowej, które umożliwiałoby diagnozowanie ryzyka dysleksji. Dopiero w 1993 r. Prof. M. Bogdanowicz opracowała tzw. „Skalę Ryzyka Dysleksji”, (SRD) - narzędzia, za pomocą którego można było badać dzieci 6 i 7 letnie. Była to prosta metoda przesiewowa, którą mógł się posłużyć zarówno nauczyciel, jak i rodzic. Pierwsza wersja eksperymentalna zawierała 22 twierdzenia w formie kwestionariusza, w którym nauczyciel lub rodzic zaznaczał czy wymieniony objaw ryzyka dysleksji występuje u dziecka i w jakim nasileniu. W 1995 roku powstała druga wersja skali obejmująca 24 stwierdzenia. Do 1999 roku prof. M. Bogdanowicz prowadziła badania nad doskonaleniem SRD i obecnie została sformułowana nowa wersja metody.