Scan0022 (27)

zakurzonych oknach. Otwierali drzwi, a kiedy pytaliśmy ich, czego chcą, patrzyli na pióra Lucji i chmury Floss i uśmiechali się szeroko.

- Tylko sprawdzamy - mówili wciąż uśmiechnięci i znikali jak zdmuchnięte płomienie świeczki.

„Jest tu reporter z »Dziennika Wieczornego«”

Noc premiery. Strach, strach. Podskakiwałam na najmniejszy szmer. Zignorowałam doskonałą lazanię Maxa, której wielka blacha stała za kulisami na desce opartej na trzech skrzynkach po mleku, stercie drewna i sześciu starych książkach. Ignorowałam prawie wszystko poza nieprzyjemnym mdłym bólem brzucha i suchością w ustach. Wypiłam hektolitry wody. Tak dużo, że bałam się, iż mój kostium (bardzo pięknej królowej) do pierwszego aktu nie będzie na mnie pasował, a wciąż mnie suszyło. W końcu podszedł do mnie Nicholas, wyjął mi delikatnie szklankę z dłoni i powiedział:

-    Persja, wiesz przecież, że będzie dobrze.

Zabrałam mu szklankę tak, jakbym była rozbitkiem

i łapała kamizelkę ratunkową, wypiłam więcej wody i skinęłam głową.

-    Tak. Wiem. Pomyślałam tylko, że dobrze by było, gdyby gardło mi się tak nie zaciskało. Z powodu suchości. - Pomyślałam, że lepiej, jak będę w stanie mówić.

Spojrzał na mnie zadziwiony.

-    Chyba nigdy wcześniej cię taką nie widziałem. Zwykle jesteś spokojna i opanowana. Wręcz odprężona.

45