s10 (10)

7

Scmolot Spitfire Mk. VB z 318 dywizjonu. Zwroco uwagę filtr tropikalny i nietypowe rury wydechowe silnika — sześć pojedynczych, a nie jak w innych Mk. VB trzy łączęce po dwa wyloty spalin z silnika

Samoloty Spitiire Mk. VB z dywizjonu 303:    RF-A

AB183, RF-G RF-T, RF-B AR371 i RF-D BM144

Podstawowa w produkcji konstrukcja płata (skrzydło typu ..A”) pozwalała na zamontowanie 8 karabinów maszynowych Browning Mk. 11 kalibru 7.7 mm o szybkostrzelności 1200 strz/min — po 4 karabiny maszynowe w każdym płacie. Zapas amunicji wynosił po 300—350 sztuk na lufę karabinu. Broń ta ustawiana była zbieżnie, tak iż ogień ze wszystkich luf ogniskował się w odległości 250—265 m. Dwa z tych karabinów maszynowych ładowano zwykle amunicją przeciwpancerną, dwa — zapalającą. Po kilka pod rząd pocisków smugowych na początku ostatnich 25 naboi w każdej taśmie dawało pilotowi znać. że amunicja jest na ukończeniu.

W następnej odmianie konstrukcyjnej — skrzydle typu ,.B'\ można było zainstalować dwa działka Hispano-Oerlikon (po jednym w skrzydle) kalibru 20 mm. o szybkostrzelności 600 strz/min. z zapasem amunicji po 60 sztuk na działko oraz cztery karabiny maszynowe Browning 7.7 mm (po dwa w skrzydle) z 350 sztukami naboi na lufę karabinu.

W inn^j odmianie konstrukcyjnej — skrzydle typu .,C*\ tzw. uniwersalnym, stosowanym począwszy od wersji Mk. V. można było zamontować dowolne zestawy broni według dwu poprzednich kombinacji lub tez 4 działka Hispano-Oerlikon 20 mm z zapasem amunicji po 145 sztuk dla wewnętrznych (blizsz>oh kadłuba) luf i po 135 sztuk dla zewnętrznych. W samolotach tej wersji wzmocniono podwozie, a jego koła przesunięto o 5 cm do przodu.

Uzbrojenie strzeleckie uzupełniał fotokarabin typu G22 lub później G43B czy G4S. Oprócz celów szkoleniowo-ćwiczebnych spełniał on ważną rolę przy udokumentowaniu przyznawanych pilotom zwycięstw (zestrzeleń), odniesionych w czasie walk. Był on zainstalowany u nasady płata.

OPANCERZENIE. Doświadczenia z pierwszych ciężkich walk zmusiły konstruktorów do zastosowania oprócz szyby pancernej także stalowych płyt pancernych. Jedna, o grubości 6,25 mm. chroniła od tyłu głowę pilota, a druga o grubości 4,5 mm jego tułów. Ta ostatnia płyta połączona była na stałe z fotelem pilota. Dodatkowa płyta pancerna o grubości 4.5 mm. chroniąca główny zbiornik paliwa. umieszczona została w górnej części tylnej ścianki przegrody ogniowej. Przedział zbiorników chroniła również płyta o grubości 3.5 mm. wykonana ze stopów lekkich, zamykająca przedział od góry.

OCENA SAMOLOTÓW

Były to samoloty bardzo udane konstrukcyjnie, pomyślane według nowej wówczas w świecie koncepcji szybkiego samolotu myśliwskiego. Jak dalece wszechstronne było to rozwiązanie, przekonano się podczas II wojny światowej. Spitfire używane początkowo w roli samolotów myśliwskich przechwytujących, a więc do zadań czysto obronnych, znakomicie spisywały się w roli samolotów myśliwskich eskortujących bombowce, dokonywały rajdów niszcząc samoloty przeciwnika nad jego terytorium, a później jeszcze używano ich do atakowania celów naziemnych — a wie' zadań ofensywnych i szturmowych.

Piloci wspominają Spitfire z dużą sympatią. Po latach jeden z amerykańskich pilotów, walczących w czasie wojny w amerykańskim dywizjonie wyposażonym w Spitfire rzekł, że żal mu pilotów współczesnych, szybkich odrzutowców. Nie mając okazji siąść za sterami Spitfire, nie wiedzą, co to znaczy naprawdę latać.

Wartość bojową samolotów Spitfire dobitnie wykazały już pierwsze walki. W bitwie o Wielką Brytanię w dziennym lotnictwie myśliwskim było nieco ponad 60% samolotów Hurricane i niespełna 40% samolotów Spitfire. Tymczasem Spitfire zdołały zestrzelić blisko 60% wszystkich zniszczonych przez lotnictwo myśliwskie maszyn niemieckich. Najlepszy wówczas angielski dywizjon 234. wyposażony w samoloty Spitfire, uzyskał stosunek zwycięstw do strat jak 7,7:1.

W sumie była to maszyna zwrotna, poprawna w pilotażu i sterowna w bardzo szerokim zakresie prędkości lotu, choć wydawała się trudna dla pilotów przyzwyczajonych do latania na samolotach dwupłatowych.

Wykonywanie przyziemienia na samolocie Spitfire wymagało sporej uwagi ze wzgiędu na niewielki rozstaw kół podwozia, a użycie

10