skanowanie0031

Ryc. 3.2.10. Fotografia mikroskopowo-elektronowa dwóch fragmentów kardiomiocytów człowie® związanych biegunowo za pomocą kompleksu połączeniowego (Kp). Połączenia przylegające w mięśniu sercowym tworzą długie i skomplikowane złącza w rejonie tzw. wstawki interkalarnej wiążącej® sobą bieguny sąsiednich miocytów. W miejscu połączenia przylegającego, filamenty aktynowe sarkoa merów, obecnych w miocytach sercowych, Wiążą się za pośrednictwem połączenia przylegające® z błoną komórkową. M- mitochondria, D - desmosom, Psz - połączenie szczelinowe. (Wg: N.J. Se-vers, International Journal of Cardiology, 1990, 26)

nych związków, jak np. wodorotlenek lantanu, co oznacza, że w rejonie połączenia septalnego błony komórkowe nie są całkowicie złączone jak w przypadku połączę® zamykających. Trudno jest w tej chwili określić funkcje połączeń septalnych. Naj^j prawdopodobniej wiążą one komórki szczególnie narażone na działanie sił mech® nicznych, jak rozciąganie. Struktura połączeń septalnych, a zatem ich właściwość spoinowe są, podobnie jak połączeń przylegających, zależne od obecności jonów Ca²⁺; jeżeli zmniejszy się jego stężenie poniżej określonego minimum, połączeń® septalne rozpadną się.

Połączenia komunikujące szczelinowe są wyspecjalizowanymi obszarami błon kal mórkowych sąsiadujących komórek (ryc. 3.2.11). Dzięki połączeniom szczelinowym komórki komunikują się między sobą metabolicznie i elektrycznie. W rejonie połą-