skanuj0001 (494)

Jak rozpoznać, czy dziecko sięga po narkotyki

różnym od innych niepożądanych rozrywek, w jakie młodsze i starsze dzieci nieraz się bez reszty angażują. Dziecko potrafi, np., spędzać tak wiele czasu przy grach video, że cierpią na tym jego przyjaźnie i obowiązki szkolne. Ale z tym nawykiem można skończyć bez żadnych złych skutków. Gdy chodzi jednak o narkotyki, to po przekroczeniu pewnego punktu - dla niektórych środków, jak crack, może to być nawet pierwsze użycie - staje się to już niemożliwe. Działają one bowiem na organizm w taki sposób, że wcześniej czy później pojawia się stan fizycznego zapotrzebowania na nie - nie u każdego, ale na pewno u zbyt wielu - które udaje się zaspokoić tylko zwiększaniem dawek. Od tego momentu zachowanie dziecka podlega typowym i dającym się przewidzieć zmianom.

Ażeby ułatwić wam wgląd w ewolucję tych zmian, wyróżniamy w niej cztery główne fazy. Przeczytawszy o nich poniżej, powinniście być w stanie ocenić - obserwując dziecko i jego zachowanie - czy ma ono problem z alkoholem i narkotykami, a jeśli tak, to na ile poważny. Dopiero po takim rozeznaniu sytuacji będziecie zdolni do przemyślanych decyzji co do dalszych kroków.

Zanim dojdzie do pierwszej próby

Nigdy nie jest za wcześnie na rozmowę z dzieckiem o narkotykach. Im będzie ono młodsze, tym lepiej - zważywszy na zagrożenia, z jakimi będzie się stykać w dzisiejszych realiach. Jeśli poczekacie z tym, aż znajdzie się w szkole średniej, może się okazać, iż pierwsze eksperymenty z narkotykami ma już za sobą. W wieku ośmiu, dziewięciu lat dziecko rejestruje już narkotyki w polu swego widzenia i nie można tego faktu ignorować. Pamiętajcie, że do eksperymentów z narkotykami najczęściej popycha dzieci zwykła ciekawość.

Rodzice, którzy potrafią usiąść i porozmawiać z dzieckiem, mogą wyjść naprzeciw tej ciekawości i w uczciwej rozmowie wyjaśnić, czym są narkotyki i jakie są konsekwencje ich używania. Pamiętajmy w końcu, że dziecko było w stanie uwierzyć, że trzeba się rozejrzeć przed wejściem na jezdnię, że nie wolno dotykać gorącego pieca itd. Analogicznie coraz więcej dzieci zaczyna rozumieć, że żadnego narkotyku nie wolno nawet raz spróbować.

Podczas takiej rozmowy powiedzcie o tym, że:

A Narkotyki są o wiele bardziej niebezpieczne dla dzieci niż dla dorosłych.

A U dorosłych fizyczna zależność od niektórych narkotyków może pojawić się dopiero po latach, podczas gdy u dzieci zdarza się, że nawet po kilku tygodniach.

A Spośród dzieci, które zaczęły palić, 25% kontyunuuje ten nałóg także po 20 latach; wśród narkomanów jest od 85% do 90% osób palących papierosy. Natomiast osoby, które w dzieciństwie i młodości nie dały się skusić papierosom, prawdopodobnie już nigdy nie staną się palaczami.

A Są ludzie bardziej i mniej podatni na uzależnienie, nie ma jednak sposobu, by taką rzecz z góry przewidzieć.

A Jedyną gwarancją uniknięcia nałogu jest niepodejmowanie żadnych prób z żadnym z środków.

Nie ma się co dziwić i załamywać, jeżeli dzieci nie słuchają przestróg. / pewnością też nie dawaliście posłuchu ostrzeżeniom waszych rodziców. Jak już mówiliśmy w rozdz. 1., większość dzieci zrobi ten pierwszy krok i czegoś spróbuje. Niepodjęcie eksperymentu oznaczałoby rezygnację z doświadczeń znanych już innym rówieśnikom oraz dorosłym. Bywa to zbyt trudne dla ciekawego z natury dziecka. Nie znaczy, że tak być musi, ale rodzice mają być na to przygotowani.

Faza 1: poznawanie stanu odurzenia

Tym pierwszym w życiu narkotykiem bywa z reguły środek, jakiego używają osoby z najbliższego otoczenia dziecka - rodzice lub koledzy. W grę wchodzi więc tytoń lub alkohol, choć dziecko może oczywiście zaczynać także od marihuany albo od środków wziewnych (np. acetonu lub rozpuszczalników), a nawet zapalić crack. Najłatwiej jednak będzie mu coś znaleźć w domowej lodówce, barku, czy na zastawionym stole, więc możecie przyjąć, iż to wasze używki będą zarazem pierwszymi narkotykami waszego dziecka. Nazywamy je „inicjacyjnymi”, bo otwierają drogę do późniejszej, szerszej i bardziej icgulamej konsumpcji.

Dzieci, niezależnie od wieku, zawsze pragną być bardziej dorosłe. To, co robią dorośli, nigdy nie umyka ich poznawczej uwadze.

21