skanuj0003 (602)

9.1. Polityka turystyczna 235

6)    wzrost zainteresowania samorządu terytorialnego rozwojem lokalnym przez turystykę,

7)    wyrobione nawyki i moda na uprawianie turystyki i wypoczynku w polskim społeczeństwie,

8)    rozwinięta edukacja i kształcenie turystyczne kadr,

9)    rezerwy siły roboczej, w tym także na obszarach turystycznych” [Założenia rozwoju gospodarki... 1994, 16].

Omawiany program zakłada, że zasadniczym celem rozwoju sektora turystycznego w Polsce będzie spowodowanie wzrostu liczby przyjazdów turystycznych do Polski, co z kolei pociągnie za sobą wzrost zatrudnienia, wzrost obrotów handlowych i wpływów dewizowych od turystów, zwiększenie się dochodów budżetowych, a tym samym zmniejszenie się deficytu budżetowego oraz zadłużenia (wewnętrznego i zagranicznego).

Kolejnym krokiem w formułowaniu założeń polskiej polityki turystycznej był przyjęty w 1997 r. dokument pod nazwą Strategia rozwoju krajowego produktu turystycznego Polski. Raport końcowy, w którym głównymi przesłaniami są:

•    sprostanie konkurencji na rynku międzynarodowym,

•    utrzymanie popytu na turystykę krajową, mimo rosnącej konkurencji międzynarodowej.

Jak podają autorzy tego programu [Strategia rozwoju produktu turystycznego Polski... 1997, 12], w tym celu należy przede wszystkim podjąć działania ukierunkowane na:

•    wzmocnienie wkładu turystyki w polską gospodarkę, jako składnika wypracowującego znaczą część dochodów dewizowych,

•    poprawienie pozycji turystyki polskiej na rynku międzynarodowym i krajowym,

•    promowanie znaczących inwestycji w wybrane programy rozwoju produktu,

•    wzmocnienie konkurencyjności polskiego produktu turystycznego,

•    umożliwienie zwiększenia wkładu turystyki w polską gospodarkę do roku 2010 i później.

Aby przedstawione wyżej działania zakończyły się sukcesem, autorzy raportu postulują [Strategia rozwoju produktu turystycznego Polski... 1997, 12-13] m.in.: zwrócenie większej uwagi przy wyborze nowych produktów turystycznych na kwestię wspomagania rozwoju, ochronę środowiska, tworzenie nowych miejsc pracy i rozszerzanie korzyści gospodarczych płynących z turystyki do wszystkich regionów Polski (co, jak starano się wykazać w rozdziale 8, nie jest takie łatwe); osiągnięcie lepszych rezultatów w promowaniu i sprzedaży produktu turystycznego Polski; jak również utrzymanie odpowiedniego poziomu popytu i wydatków na turystykę krajową.

Przykładami państw o szeroko zakrojonych programach rozwoju turystyki mogą być: Francja, Bułgaria, była Jugosławia, Hiszpania, dawny Związek Radzie-