skanuj0016 (192)

20

ANDRZEJ KOWALCZYK

Zwolennicy „nowej” geografii kultury (szczególnie wielu jest ich w USA, Wielkiej Brytanii i Kanadzie), często publikujący na łamach czasopism Ecumene (wydawanego od 2002 r.) oraz Gender, Place, and Culture: a Journal ofFeminist Geography (publikowanego od 1994 r.), zaczęli głosić konieczność zacieśnienia związków między geografią kultury a filozofią, antropologią, naukami politycznymi oraz geografią ekonomiczną i geografią polityczną, jak również opowiedzieli się za potrzebą zajęcia się nowymi tematami opisywanymi i interpretowanymi w innym niż dotychczas ujęciu.

W ich mniemaniu konieczne stało się również przedefiniowanie pojęcia „krajobrazu kulturowego”, który powinien być traktowany jako wyobrażenie kulturowe czy też wizualny sposób określenia „otoczenia” z uwzględnieniem jego istnienia, wewnętrznej struktury oraz symbolicznego znaczenia (Daniels, Cosgrove 1988).

Głównymi kwestiami poruszanymi przez zwolenników „nowej” geografii kultury są:

•    konieczność szerszego posługiwania się pojęciem Jocality” (obok tradycyjnie używanych zwrotów „iculture” i ,Jandscape”), gdyż „... określone formy kulturowe odnoszą się do specyficznych warunków materialnych występujących w określonych układach lokalnych” (Cosgrove, Jackson 1987,99);

•    przyjęcie założenia o wpływie na krajobraz kultury rozumianej jako „zlepek” kultur (kultura jako „suma” różnych kultur);

•    potrzeba zwrócenie większej uwagi na krajobraz miejski;

•    konieczność szerszego zajęcie się kulturą niematerialną;

•    niezbędność zajęcia się tzw. kulturą życia codziennego;

•    podkreślanie znaczenia politycznych uwarunkowań kultury: „... kultura dominująca napotyka opór ze strony kultur podporządkowanych” (Kong 2005,178);

•    przyjęcie nowej definicji krajobrazu kulturowego rozumianego jako: „... w określony sposób skomponowany, ustrukturyzowany i mający nadane mu znaczenie obszar, którego historia musi być poddawana analizie w sposób pasujący do niego” (Cosgrove, Jackson 1987, 96);

•    podział na „krajobraz symboliczny” oraz „krajobraz rzeczywisty”;

•    stosowanie metafory „krajobraz jako tekst” („landscape as text”) oraz „krajobraz jako teatr” („landscape as theatre”) (Kong 2005,178);

•    stosowanie w badaniach podejścia humanistycznego lub radykalnego;

•    przyjęcie interpretacyjnej metody badań (zamiast morfologicznej).