EN 10002-1:2001
Tablica 3 - Szybkość przyrostu naprężenia
Moduł sprężystości materiału (E) MPa |
Szybkość przyrostu naprężenia MPa-s'1 | |
min |
max | |
< 150 000 |
2 |
20 |
£150 000 |
6 |
60 |
Podczas wyznaczania jedynie dolnej granicy plastyczności, szybkość odkształcania części równoległej próbki podczas płynięcia powinna mieścić się w zakresie między 0,000 25 s'1 a 0,002 5 s*1. Szybkość odkształcania części równoległej próbki powinna być stała, jak tylko to jest możliwe do utrzymania. Jeżeli szybkości odkształcania nie da się kontrolować bezpośrednio, to przed rozpoczęciem płynięcia należy nastawić szybkość przyrostu naprężenia. Nastawiona szybkość nie może ulec zmianie, aż do zakończenia płynięcia.
W żadnym wypadku szybkość przyrostu naprężenia w zakresie odkształceń sprężystych nie powinna przekroczyć wartości maksymalnych podanych w tablicy 3.
Jeżeli w tej samej próbie wyznacza się górną i dolną granicę plastyczności, to powinny być spełnione warunki podane dla wyznaczania dolnej granicy plastyczności (patrz 10.2.2.2).
Szybkość przyrostu naprężenia powinna mieścić się w granicach podanych w tablicy 3.
W zakresie odkształceń plastycznych - aż do osiągnięcia umownej granicy plastyczności (przy wydłużeniu nieproporcjonalnym lub wydłużeniu całkowitym) - szybkość odkształcania nie powinna być większa niż 0,002 5 s*1.
10.2.2.5 Jeżeli maszyna wytrzymałościowa nie umożliwia pomiaru lub kontroli szybkości odkształcania powinno stosować się prędkość przesuwu belki ruchomej, równoważną szybkości przyrostu naprężenia, podaną w tablicy 3, aż do zakończenia płynięcia.
Po wyznaczeniu wymaganych wielkości wyraźnej granicy plastyczności/umownej granicy plastyczności, szybkość rozciągania może być zwiększona do szybkości odkształcenia (lub odpowiadającej jej prędkości przesuwu belki ruchomej) nie przekraczającej 0,008 s'1.
W wypadku gdy podczas próby rozciągania wyznacza się jedynie wytrzymałość na rozciąganie, wtedy podczas całej próby szybkość rozciągania nie powinna przekraczać 0,008 s*1.
11.1 Wydłużenie procentowe po rozerwaniu powinno być wyznaczone zgodnie z definicją podaną w 4.4.2.
W tym celu obie części rozerwanej próbki do badań należy starannie złożyć tak, aby ich osie tworzyły jedną prostą.
Podczas mierzenia długości pomiarowej po rozerwaniu należy zwrócić uwagę na to, aby powierzchnie przełomów obu części rozerwanej próbki możliwie dobrze przylegały do siebie. Jest to szczególnie ważne dla próbek o małym przekroju poprzecznym i dla próbek o nieznacznym wydłużeniu po rozerwaniu.
12