skanuj0026 (146)

Jak rozpoznać, czy dziecko sięga po narkotyki

Chcąc być wiarygodnym siadając z dzieckiem do rozmów o kluczowi wym dla was znaczeniu, trzeba utrzymać w rozsądnych granicach własne spożycie alkoholu i innych środków, a jeszcze lepiej w ogóle z nich zrezygnować, z wyjątkiem leków niezbędnych dla zdrowia. Jeśli to tylko możliwe, zacznijcie od wprowadzenia takiej zmiany w waszych nawykach. Ale nigdy na zasadach przetargu: my zrezygnujemy z alkoholu, jeśli ty skończysz z marihuaną. Rodzice ustalają reguły, wchodzenie w układy jest nie na miejscu.

Teraz kilka słów o rodzicach, którzy sami są uzależnieni. Nikt nie potrafi określić dokładnej liczby alkoholików wśród dorosłej populacji, choć szacuje się, że w USA jest ich wiele milionów. Dalsze miliony Amerykanów nałogowo używają nielegalnych narkotyków. A ile jest milionów osób tak uzależnionych od nikotyny, że nie potrafią rzucić palenia. Wśród tych milionów uzależnionych są oczywiście rodzice. Prawdopodobieństwo, że ich dzieci też wejdą w uzależnienie jest wyższe w porównaniu z dziećmi abstynentów.

Gdy jedno lub obydwoje z rodziców są uzależnieni od takich czy innych środków, to ich nałóg nie może nie ważyć na klimacie życia domowego. Rodzina taka będzie postrzegana jako zaburzona przez osoby z zewnątrz, ale dzieci nie znające innego modelu życia będą uważać regularne odurzanie się za normę. Widząc, że matka czy ojciec mimo to ma pracę, dom i rodzinę, dziecko nabiera przeświadczenia, że i ono może sobie pozwalać na narkotyki i że na jego życiu one także nie zaciążą.

Do uzależnienia dziecka może dojść tylko w takich rodzinach, gdzie działa sprzężony mechanizm ułatwiania i zaprzeczania. Te postawy rodzicielskie są typowe dla osób, które same są uzależnione. Pamiętajcie, że ułatwianie polega na chronieniu dziecka przed konsekwencjami wynikającymi z odurzania się.

Nic z tego, co podpowiadamy rodzicom w dalszej części tego rozdziału, nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, póki uzależniony ojciec czy matka nie zmusi się do krytycznego spojrzenia na własny nałóg. Czasami wystarczającym bodźcem staje się odkrycie uzależnienia u dziecka; czasem dodatkowe problemy z tym związane po prostu uniemożliwiają kontynuowanie sytuacji ułatwiającej dziecku konsumpcję. Można też mieć nadzieję, że w rodzinie z podwójnym uzależnieniem - rodzica i dziecka - ktoś inny z jej członków wykorzysta tę krytyczną sytuację, by na zewnątrz szukać pomocy dla całego domu. Dotarcie do odpowiednich ośrodków i grup niosących pomoc w tym zakresie jest prawie zawsze możliwe (Zob. str. 197). Wyszukawszy właściwy adres, udajcie się tam jak najszybciej.

Interwencja rodziców

Wspólnie dotarliśmy do tego punktu. Po wnikliwej lekturze części poświęconej Czerwonym Sygnałom stwierdziliście, iż niepokojące was oznaki są wystarczająco liczne, by podejrzewać dziecko o używanie narkotyków. Nie macie innego wyboru, jak tylko otwarcie postawić sprawę. Jak teraz z nim rozmawiać? Jak postępować?

Rodzice powinni:

★    Posiąść pewien zakres wiedzy o narkotykach.

★    Nauczyć się rozpoznawać Czerwone Sygnały wskazujące na używanie narkotyków.

★    Zająć kategoryczne stanowisko nie dopuszczające konsumpcji w żadnej formie.

★    Stać się wzorem do naśladowania. Wasze czyny, nie słowa mają uczyć dziecko, jak żyć.

★    Budować silne więzi rodzinne przez zachęcanie dzieci do szczerych rozmów o wszystkich problemach, o narkotykach, szkole czy pracy.

★    Ustalić kanon zasad i reguł, które muszą być przestrzegane.

★    Zachęcać do aktywności, które są konstruktywne, ambitne i interesujące.

★    Sprzyjać i pomagać w rozwijaniu poczucia własnej wartości, niezależności, odpowiedzialności i innych pozytywnych cech w dziecku.

★    Mieć poczucie odpowiedzialności za własne dziecko i nie pozostawać obojętnym na los innych dzieci.

★    Przyłączyć się do działającej w okolicy grupy wsparcia dla rodzin osób uzależnionych. (Powinien wiedzieć o nich psycholog szkolny, miejscowy ksiądz, lekarz, pielęgniarka).

★    Nawiązać znajomość z sąsiadami i rodzicami kolegów dziecka.

★    Zachęcać dziecko do zapraszania kolegów do domu.

★    Umieć słuchać, gdy mówią do nich własne dzieci.

153