skanuj0032 (88)

11. Ochrona przyrody i jej zasobów na obszarach użytkowanych gospodarczo ■■■■■■■■■■■■■■■■i

650

Cel

współczesnej

gospodarki

wodnej

Ramowa

Dyrektywa

Wodna

Centralne i terenowe organy gospodarki wodnej

z tą ustawą, zarządzanie zasobami wodnymi ma służyć nie tylko zaspokajaniu potrzeb ludności i gospodarki, ale także ochronie wód i środowisk związanych z wodami przed zanieczyszczeniem oraz niewłaściwą lub nadmierną eksploatacją, tworzeniu warunków dla rybackiego wykorzystania wód oraz zaspokajaniu potrzeb związanych z turystyką, sportem i rekreacją. Celem nowocześnie rozumianej gospodarki wodnej jest przede wszystkim niedopuszczenie do pogorszenia ekologicznych funkcji wód oraz stanu ekosystemów lądowych i terenów podmokłych bezpośrednio zależnych od wód.

Wiele przepisów tej ustawy przetransponowano z Ramowej Dyrektywy Wodnej 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, ustanawiającej ramy działań na rzecz ochrony wszystkich rodzajów wód powierzchniowych i podziemnych w państwach członkowskich UE; jej perspektywicznym celem jest osiągnięcie do 2015 roku „dobrego stanu wód”¹³. We wstępie do tej dyrektywy podkreśla się, że „woda nie może być przedmiotem komercji, ale jest dobrem ogólnym, które winno być chronione, bronione i traktowane jako dziedzictwo”. Postrzeganie wody jako surowca przyczyniło się nie tylko do degradacji zasobów wodnych, ale również do zaniku niezwykle cennych przyrodniczo ekosystemów wodnych i lądowych związanych ze środowiskiem wodnym. Współczesne podejście do gospodarki wodnej zgodnej z zasadami ekorozwoju wymaga zatem działań ochronnych na terenie całej zlewni lub dorzecza, ponieważ zasoby wodne są nie tylko częścią systemu wodno-gospodarczego, ale także ważnym składnikiem siedlisk, których stan jest wypadkową działań na obszarze całej zlewni.

Organami właściwymi w sprawach gospodarowania wodami są w naszym kraju: minister środowiska, prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej jako central-ny organ administracji rządowej nadzorowany przez ministra, dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej podlegający prezesowi Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej, wojewoda oraz organy jednostek samorządu terytorialnego.

Morze terytorialne, morskie wody wewnętrzne wraz z morskimi wodami wewnętrznymi Zatoki Gdańskiej, śródlądowe wody powierzchniowe płynące oraz wody podziemne stanowią własność Skarbu Państwa. Są one wraz z wodami należącymi do jednostek samorządu terytorialnego wodami publicznymi. Prawa własnościowego w stosunku do wód publicznych, stanowiących własność Skarbu Państwa i znajdujących się w ganicach parku narodowego, strzeże dyrektor parku. Wyjątek stanowią wody ganiczne i śródlądowe drogi wodne, które są zaliczane do klasy wyższej niż klasa pierwsza na podstawie ustawy z dnia 21 gudnia 2000 roku o żegludze śródlądowej (Dz.U. 2001 Nr 5, poz. 43 ze zm.).

¹³ Ramowa Dyrektywa Wodna 2000/60/CE wymaga zrealizowania zapisów zawartych w dyrektywach w sprawie: wód przeznaczonych do kąpieli 76/160/EEC, wody pitnej 80/778/EEC zmieniona Dyrektywą 98/83/EC, osadów ściekowych 86/278/EEC, oczyszczania ścieków komunalnych 91/271/EEC, azotanów 91/676/EEC, zintegrowanej ochrony przed zanieczyszczeniami (IPPQ 96/61/EC, oceny oddziaływania na środowisko 85/337/EEC i środków ochrony roślin 91/414/EEC, a także uwzględnienia zobowiązań wynikających z dyrektywy ptasiej i dyrektywy siedliskowej (zob. rozdz. 5).