skanuj0039 (69)

5. Międzynarodowe aspekty ochrony przyrody

190

■    Dyrektywa Rady 92/43/EWG o ochronie siedlisk przyrodniczych oraz dziko żyjącej fauny i flory — Dyrektywa Siedliskowa, uchwalona 21 maja 1992 r. (zmodyfikowana Dyrektywą Rady 97/62EWG).

Dyrektywa

Ptasia

Kryteria

wyznaczania

OSO

Dyrektywa Ptasia ma na celu zachowanie na kontynencie europejskim wszystkich gatunków ptaków występujących w stanie dzikim, prawne uregulowanie handlu ptakami oraz przeciwdziałanie niedopuszczalnym metodom ich zabijania i pozyskiwania. Nakłada na kraje członkowskie UE obowiązek podejmowania niezbędnych działań prawnych, administracyjnych, ochronnych, kontrolnych i monitoringowych, służących ochronie ptaków. Dyrektywa zaopatrzona jest w 5 załączników, zawierających:

I    — listę 195 gatunków ptaków „specjalnej troski” (wymierających lub zagrożonych, głównie wskutek niekorzystnych zmian ich siedlisk), dla ochrony których należy wytypować tzw. obszary specjalnej ochrony, OSO (Speaal Protection Areas, SPAs), zwane potocznie obszarami ptasimi. Prawidłowemu wytypowaniu OSO służą precyzyjne kryteria ilościowe, opracowane przez międzynarodowe stowarzyszenie BirdLife International;

II    — spis gatunków, na które wolno polować bądź na terenie całej Wspólnoty, bądź też w poszczególnych państwach na mocy prawa krajowego, co wymaga uzgodnienia w odrębnym dokumencie;

III    — spis gatunków, które mogą być przedmiotem obrotu, transportu lub przetrzymywania w celach handlowych, pod warunkiem legalnego ich pozyskania w krajach członkowskich lub tylko na terenie danego państwa, zgodnie z prawem krajowym;

IV    — spis nieakceptowanych w krajach Wspólnoty Europejskiej metod odłowu lub zabijania ptaków, przede wszystkim ze względu na ich niską selektywność;

V    — propozycje tematów badań naukowych lub ekspertyz, które powinny przyczynić się do wzrostu efektywności ochrony ptaków.

Według kryteriów BirdLife International obszar może uzyskać rangę OSO, jeżeli występuje na nim:

■    co najmniej 1% lęgowej populacji krajowej gatunków zagrożonych globalnie;

■    co najmniej 1 % unijnej populacji gatunku zagrożonego lub populacji ptaków szlaku wędrówkowego, odpowiednio — gatunków lęgowych lub wędrownych, zagrożonych w krajach UE;

■    co najmniej 1% populacji ptaków szlaku wędrówkowego lub krajowej populacji lęgowej, albo krajowej zimującej co najmniej jednego gatunku wędrownego niezagrożonego w krajach UE i nieobjętego załącznikiem I Dyrektywy Ptasiej, występującego w dużych zagęszczeniach;

■    co najmniej 20 tys. osobników ptaków wodno-błotnych jednego lub większej liczby gatunków lub(i) co najmniej 10 tys. par jednego lub wielu gatunków wędrownych ptaków morskich, w obu wypadkach ratunków występujących w liczebnie dużych, silnie zagęszczonych populacjach;