skanuj0046 (33)

400 Pediatria. Podręcznik dla studentów pielęgniarstwa

polegających w pierwszej kolejności na sekrecji glukagonu i katecholam™ W przypadku braku poprawy i przedłużania się hipoglikemii dochodzi? do sekrecji kortyzolu i hormonu wzrostu. Aktywacja katecholamin i glukagom pojawia się w warunkach fizjologicznych przy glikemii 68 mg/dl (3,8 mmol/1).; Sekrecja glukagonu powoduje zahamowanie sekrecji insuliny, glikogenołize i glukoneogenezę, co u osoby zdrowej wystarcza do uniknięcia ciężkiej hipoglikemii. W przypadku przedłużonego głodzenia ketogeneza wywołania działaniem glukagonu dostarcza substratów energetycznych komórkom mózgowym. Katecholaminy powodują zahamowanie sekrecji insuliny, glikogenojB zę i glukoneogenezę stymulują sekrecję glukagonu, zmniejszają obwodowa zużycie glukozy. Pojawiają się objawy alarmowe: głód, bladość, pocenie^ drżenie rąk, niepokój, tachykardia, wzrost ciśnienia tętniczego krwi, ból brzucha. U większości pacjentów z cukrzycą typu 1, zwłaszcza dłużej chorujących, odpowiedź na niedocukrzenie jest upośledzona, co zwiększa ryzyko ciężkiego niedocukrzenia. Ryzyko ciężkiej neuroglikopenii wzrasta wtedy wielokrotnie. Gdy stan niedocukrzenia przedłuża się, pojawiają się objawy deficytu glukozy w tkance mózgowej. Zdarza się to przy glikemii poniżej 50 mg/dl (2,8 mmol/1)- Pojawiają się objawy psychiczne, następnie neurologiczna utrata przytomności i drgawki, zgon.

Objawy, czyli jak rozpoznać

Przy obniżaniu glikemii jako pierwsze pojawiają się objawy wegetatywna (alertowe) związane z wyrzutem katecholamin: zblednięcie, obfite pocenie^ głód, zmiana nastroju, osłabienie, drżenie kończyn, t achy kardia, wzrost ciśnienia, ból brzucha.

Zaburzenia te powstają przy glikemii około 60 mg/dl (3,3 mmol/1). W sytuacji braku reakcji na objawy wstępne rozwija się zespół neuroglikope^B zaburzenia koncentracji, ból głowy, agresja lub apatia, zawroty głowy, zaburzenia widzenia, splątanie, utrata przytomności i drgawki.

Nie każdy pacjent prezentuje wyraźnie wszystkie z wymienionych objawów. Szczególnie trudne bywa rozpoznanie hipoglikemii u małego dziecka. Każda gwałtowna zmiana nastroju, lęk, płacz, apatia, nocne lęki sugerują hipoglikensfl i wymagają kontroli glikemii. Nastoletni pacjenci bywają podejrzewani o nadużycie alkoholu lub narkotyków, ponieważ prezentują objawy splątania przy zachowanej motoryce.

Odczuwanie hipoglikemii zmienia się w trakcie życia pacjenta okresowa lub na stałe. Czasowa utrata zdolności odczuwania wstępnych objawów niedocukrzenia występuje u pacjentów przewlekle narażonych na niskie glikemie, leczonych metodą intensywnej insulinoterapii, uzyskujących poziomy HbAlc bliskie fizjologicznemu, a lekceważących zalecenia częstego kontrolowania glikemii i adaptacji dawki insuliny. Pacjenci ci są narażeni na epizody ciężkich neuroglikopenii, niepoprzedzone objawami autonomicznymi. Więk-