skanuj0072

210    ŚREDNIOWIECZNA PIEŚŃ RELIGIJNA POLSKA

Karał króla z okrutności,

Iż dręczył lud bez lutości:

³⁵ Nie mając żadnej baczności,

Używał swej okrutności.

Dał nań klątwę jak na złego,.

Podług prawa duchownego:

By się bał Boga miłego,

⁴⁰ By nie dręczył ludu Bożego.

Kroi się okrutny pobudził,

Iż był w rozumie zabłądził,

Z poduszczenia ducha złego Zabił biskupa świętego.

⁴⁵ Rozmiotał w pole kawalce,

Święte ciało, święte palce:

Chcąc by to mamie strawiono,

Przez psy, przez ptaki skarmiono.

Ale Pan Bog z wysokości ⁵⁰ Bronił ciała, świętych kości:

Na pociechę swego luda Wnet pokazał wielkie cuda.

Z czterech części świata tego Ku obronie swego świętego ⁵⁵ Cztery ptaki, orły prawe,

Zesłał jest za stroże pewne.

w. 34 lutość - litość.

w. 35 baczność - uwaga, wzgląd.

w. 41 pobudzić - rozdrażnić.

w. 45 rozmiotać - rozrzucić; kawalce - kawałki ciała biskupa, w. 47 strawić - stracić, strwonić.

Co strzegli świętego ciała,

By się w nim szkoda nie zstała, Przelatując na wsze strony,

⁶⁰ To dla pewniejszej obrony.

Promienie z niebieskiej mocy Świeciły we dnie i w nocy:

Każdą cząstkę oświecając, [Świętego] Stanisława rozsławiając.

⁶⁵ Jedna ryba palec zjadła,

Na nię świeca z nieba spadła, Rybitwi ją ułowili,

Przy tym wszyscy kanonicy byli.

Ujźrzawszy to kanonicy,

⁷⁰ Zebrali się tamo wszyscy,

Wzięli ciało z poczciwością,

Nieśli je na Skałkę z radością.

Zrosło się pospołu ciało,

Bo tak święte Bostwo chciało,

P Aby się nie rozdzieliło,

By się wszytko oświeciło.

Schowali je z poczciwością,

Z płaczem i z wielką radością, Chwaląc Boga wszechmocnego,

⁸⁰ Iż nam dał biskupa świętego.

w. 66 świeca - światło, w. 67 rybitw - rybak.

w. 72 na Skałką - dziś kościół Paulinów w Krakowie, w. 77 poczciwość - cześć.