skanuj0113 (18)

Filmografia:

Ibolya Fekete 1996 Boise vita 2001 Chico

Ildikó Enyedi

1995 Bdvos oadasz (Magiczny łowca) 1999 Szymon Mag (Simon Mdgus)

Ildikó Szabó 1995 Cizie (Csajok)

1998-2002 ChaclioRom

Krisztina Deak:

1999    Poduszka Jadwigi (Jadviga pńrnaja) Agnes Incze

2000    I love Budapest (Kocham Budapeszt)

Zsuzsa Bószormenyi

1995 Czerwony koliber (Voros Colibri)

Agata Lulkowska

SAMOTNOŚĆ I CIELESNOŚĆ W FILMACH FRANCUSKICH REŻYSEREK: CLAIRE DENIS, CATHERINE BREILLAT I AGNES JAOUI

Cielesność i samotność - zagadnienia będące nieodłącznym składnikiem ludzkiej egzystencji. Zmysłowość, pokusy ciała - esencja człowieczeństwa, samotność - jego przekleństwo i zbawienie. Jakże często te dwa przeciwstawne aspekty naszego życia idą ze sobą w parze. I to właśnie one stały się kluczem do analizy wybranych filmów francuskich reżyserek. Punkt odniesienia czy polemiki dla kolejnych omówień stanowić będą przekonania filozofów-egzystencjalistów: Heideggera i Sar-tre'a. Ich prace nabierają szczególnej aktualności wobec faktu, iż w dzisiejszych czasach samotność staje się powszechnym zjawiskiem o szerokiej skali. U źródeł tego stanu rzeczy leży zmiana tempa i tiybu życia człowieka, jego wewnętrzne rozdarcie i zagubienie w świecie, gdzie coraz częściej nie sposób znaleźć trwale oparcie. Osoba zmuszona żyć w takiej rzeczywistości nieuchronnie czuje się zrozpaczona i pozbawiona poczucia sensu własnej egzystencji.

W ujęciu Martina Heideggera samotność jest absolutna wobec świata, siebie, ludzi i śmierci. Co więcej, człowiek - odczuwający nieustannie lęk o własny nietrwały byt - zostaje zmuszony do biernego dostosowania się do środowiska, do anonimowej codzienności, do zatracenia indywidualności. Jednostka w swej osobniczej egzystencji nie może oczekiwać pomocy ani od drugiej jednostki, ani też od zbiorowości. Zycie to nieustanne wyobcowanie i „tragiczna samotność" pośród innych, tragiczna wolność, która uświadamia bezsens egzystencji. Równie ponury obraz samotności przedstawia Jean-Paul Sartre. Zakłada on, że człowiek nie ma stałej natury i nie istnieją żadne determinacje wewnętrzne, ani też zewnętrzne wskazówki postępowania czy punkty oparcia. Brak niezmiennych wartości powoduje, że jednostka nie może liczyć na żadną pomoc, borykając się z losem jest osamotniona, odczuwa