skanuj0257

Rozdział 2

go

■9*

lacjonalne ine" wg

Kiemowe fczne („for-t Mint-

^f schematy ,an alitycz-Itnizberga)

■ozmcowanie

h

między m deduk-empirycz-

różnorodność sc (Mi ntzberg Ina podejścia tzne i kulturo-

■joe empirycz-|4intzberg wy-t podejście ze i do-zalne)

śae typolo-Procesy „wi-skie”

; jest podąża-Ezmierzanie do mi podstawowy lia równowagi

fposlindustrialnego.

Podstawowe koncepcje formułowania strategii przedsiębiorstwa

51

między przedsiębiorstwem a otoczeniem. Kierowanie rozwojem przedsiębiorstwa polega więc z jednej strony na dążeniu do wydłużania czasu zmian pozytywnych, z drugiej natomiast na zmniejszaniu bądź eliminowaniu zmian negatywnych, które składają się na ten proces²³.

Syntetyczną charakterystykę rozwoju zarządzania strategicznego w okresie kilkudziesięciu lat przedstawia tabela 2.1.

Zmiany w praktyce zarządzania podmiotami gospodarczymi prowadzą do zmian i formułowania nowych paradygmatów zarządzania. Określoną typologię składającą się z siedmiu szkół myślenia strategicznego w latach 1965-1980 przedstawia J.Ch. Mathe (rysunek 2.1). Omówione na rysunku szkoły myślenia strategicznego nawiązują do dwóch ważnych paradygmatów zarządzania: paradygmatu racjonalności strategicznej i paradygmatu zachowań strategicznych. Przyjęcie określonego paradygmatu wpływa na sposoby formułowania (modelowania) strategii przedsiębiorstwa i jej obrazu.

Rysunek 2.1. Paradygmaty i szkoły myślenia strategicznego

- szkoła harwardzka

Paradygmat

racjonalności

strategicznej

Paradygmat

zachowań

strategicznych

-    model LCAG (1965)

-    model kontyngencyjny (1970)

-    model analizy przemysłu (1980)

-    szkoła planowania strategicznego (1970-1975)

-    szkoła pozycjonowania macierzowego (1970-1975)

-    szkoła ilościowa (1970-1975)

-    szkoła behawioralna (1965-1980)

—— - szkoła systemowa (1965-1980)

-    szkoła inkrementalistów (1960-1980)

Źródło: J.Ch. Mathe, Politique generale de 1’entreprise. Analyse et management strateg!-que, Ekonomica, Parts 1987, s. 6, podaję za: G. Gierszewska, M. Romanowska, Analiza..., op. cit., s. 21.

-    organizacja stanowi jedyny czynnik sprawczy w swoim otoczeniu,

-    występuje tylko jedno najlepsze rozwiązanie strategiczne,

^2j B. Pohl, Ryzyko w decyzjach rozwojowych, [w:] Wybrane problemy organizacji i zarządzana. TNOiK, Zeszyt Naukowy nr 3, Poznaj) 1995, s. 229.