skanuj0006 (523)

238 9. Planowanie rozwoju turystyki i marketing turystyczny

na 6 regionów planowania turystycznego: Penang-Langkawi, Perak, Kuala Lum-pur-Malacca, Kota Bharu-Trengganu, Kuantan i Johore [Wong 1988]. Jednak wkrótce te wstępne ustalenia uległy zmianie i opracowany w 1975 r. Plan Rozwoju Turystyki zakładał utworzenie w Malezji 8 regionów turystycznych, połączonych ze sobą korytarzami infrastrukturalnymi [Oppermann 1992, 228]. Jednym z priorytetów przyjętych przez autorów podanych wyżej planów było doprowadzenie do dekoncentracji bazy hotelowej, która w blisko 30% była w tym czasie skupiona w Kuala Lumpur. Kierując się wytycznymi przyjętego planu, już wkrótce w stanie Pahang nad Morzem Południowochióskim zaczęto budować kilka wielkich hoteli. Zgodnie z przyjętym planem pierwsze hotele otwarto w początkach lat osiemdziesiątych, a do 2000 r. ma być oddanych kolejnych 26 obiektów hotelowych¹. Jednym z priorytetowych obszarów rozwoju turystyki w Malezji jest położona na Morzu Andamaóskim, wspominana już w prezentowej książce kilka razy, wyspa Langkawi. Początki turystyki masowej na Langkawi sięgają zaledwie marca 1989 r., kiedy to w jej zachodniej części (miejscowość Pantai Cenang) wybudowano ośrodek wypoczynkowy „Pelangi Beach Resort”. Zaprojektowano go na wzór ma-lajskiej wioski na powierzchni 13 ha wzdłuż plaży i liczył 350 pokoi, 7 restauracji i barów, basen, 3 korty tenisowe oraz kilkanaście sal konferencyjno-bankietowych. W ponad rok później, w sierpniu 1990 r., w niedalekim Teluk Burau oddano „Bu-rau Bay Resort”. Zajmował on 10 ha i liczył 150 pokoi, 3 restauracje, basen, 2 korty tenisowe i kilka sal konferencyjno-bankietowych. Zarówno on, jak i wymieniony wcześniej „Pelangi Beach Resort”, należały do singapurskiej sieci SMI Hotels & Resorts (od 1997 r. Meritus Hotels & Resorts). Wkrótce na Langkawi zaczęły powstawać następne obiekty hotelowo-rekreacyjne i w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych było w nich łącznie ponad 5000 pokoi.

Podobnie jak w Malezji, również w Singapurze, turystyka została uznana za jeden z priorytetowych działów gospodarki. W 1964 r. w Singapurze powstała agencja promocji turystycznej, której działalność przyczyniła się do gwałtownego rozwoju sektora turystycznego w kraju, co zaowocowało wzrostem liczby turystów z 91 000 w 1964 r. do około 3 min w 1984 r. [Homby, Fyfe 1990, 58]. Widząc w turystyce jedno z głównych źródeł dochodów państwa, w 1984 r. władze singapurskie doprowadziły do powstania szeroko zakrojonych badań, których celem było wyznaczenie dalszych kierunków rozwoju sektora turystycznego w kraju.

Spośród państw Azji Południowo-Wschodniej planowanie zagospodarowania turystycznego zostało również wprowadzone w Tajlandii, czego przykładem może być położona na Morzu Andamańskim wyspa Phuket. Jak podaje D. Uthoff [1997], co prawda pierwszy hotel powstał na niej już w 1927 r. (w mieście Phuket), ale do 1957 r. był on jedynym na wyspie. Dopiero następne lata przyniosły pewien rozwój turystyki i do 1975 r. na wyspie było 5 hoteli w samym Phuket (łącznie

1

Informacje na temat polityki planistycznej w zakresie turystyki w Malezji i w innych krajach Azji Południowo-Wschodniej zawiera artykuł J. Grocha i W. Kurka [1987].