skanuj10

^ wnv^jv.uiaiijw — ^ojjic^yjna- wi^c się z zaspoKojemem einocjonainycn potrzeć swoic członków, dążeniem do oddźwięku społecznego. Stanowi potrzebę wyrażania osobowość jednostek, ich intymnego współżycia i zwierzania się. Tworzy ona tzw. poczuci bezpieczeństwa psychicznego.

30. Społeczność lokalna (cechy).

Społeczności lokalne są to zbiorowości społeczne zamieszkujące określone terytorium, na któryn członkowie tych społeczności rozwijają aktywność społeczno - gospodarczą. Kształtują one silm lokalne więzi społeczne oraz różne formy lokalnego życia zbiorowego oparte na podobieństwie sytuacji wspólnych norm i działań, celów i wartości. Stanowią tradycyjny system kontroli nieformalne zachowań swoich członków, odgrywają rolę w kształtowaniu opinii publicznej, organizowana działalności kulturalnej, wypełnianiu praktyk religijnych. Wszystko to przyczynia się do tego, i; stanowią one społeczno-kulturową odrębność.

Społeczność lokalna charakteryzuje się następującymi podstawowymi własnościami.

>    jej członków łączy więź ukształtowana na podłożu zamieszkania tego samego terytorium c geograficznie określonych granicach,

>    w jej ramach jest możliwa bezpośrednia styczność mieszkańców,

>    na terytorium zamieszkanym przez członków zbiorowości znajduje się zbiór naj ważni ej szyci inicjatyw regulujących codzienne zachowania mieszkańców i umożliwiających zaspokajanie podstawowych potrzeb życiowych,

y poprzez wzajemne relacje z innymi uczestnikami zbiorowości zostaje określona pozycp jednostki(polityczna, ekonomiczna, społeczna) w taki sposób, że charakteryzuje ją również w szerszych układach społecznych (regionalnych, krajowych), a co za tym idzie w jej obrębie uzgadniana jest większość interesów jednostek i małych grup społecznych, które w jej skłac wchodzą,

>    cechuje ją jakaś zasada odrębności wobec innych zbiorowości terytorialnych.

31. Cechy wielkich grup społecznych.

Ważnymi cechami wyróżniającymi wielkie grupy społeczne są ich wielkość oraz samoistność. Trudno jest podać liczbę osób, która jest górną granicą zbiorowości i od której miałaby zaczynać się zbiorowość wielka. Z reguły dolną granicę stanowi liczba kilkudziesięciu osób, a górną wielkością mogą być tysiące. Z kolei cecha samoistności ujawnia odrębność organizacyjną i strukturalną jednych grup od innych w myśl zasady, że każda grupa dąży do samodzielności. W wielkich grupach występuje przewaga styczności oraz stosunków pośrednich, które przedstawiają obraz szczególnie powikłany. Wynika to z wielkości płaszczyzn, na których stosunki się kształtują i z faktu, że są to stosunki nie tylko między osobami objętymi małymi grupami i innymi społecznościami, jakie znajdują się w obrębie grup dużych.

1/

32. Klasy i warstwy społeczne.

Ważnymi elementami struktury społeczeństwa są klasy lub warstwy społeczne. W przypadku podziału społeczeństwa na klasy kryteria przynależności do danych klas społecznych mają charakter przede wszystkim ekonomiczny (np. stan posiadania majątku, środków produkcji, źródła zysków i dochodów, ich rozmiary). Co się tyczy warstw, przynależność do nich jest niesformalizowana ekonomicznie, lecz bardziej wyznaczona przez zespół różnorodnych czynników, jak rodzaj zajęcia zawodowego, rodzaj dochodów, sposób życia, prestiż społeczny, wykształcenie. Granice warstw są przeto nieostre, kryteria niezbyt wyraźne i stąd bywają trudności zaliczenia kogoś w sposób bezsporny do określonej warstwy. Niekiedy w literaturze socjologicznej zaciera się wyraźna granica między pojęciem klasy i warstwy