skanuj0008 (499)

konformistyczna linię postępowania, óiijfa konformistyczne    starają się coś

w życiu osiągnąć, nijako    zmuszeni poświęcać temu wiele czasu i wysiłku;

zaangażowMe zatem wymaga zS#liiSń>owanią które z kolei również sprzyja konformizmowi, choćby z braku czasu na naruszanie norm;

- przekonanie - chodzi tu o przekonanie © konieczności gpai&śNSlSiinonn społecznych: „Im jednostka jest mniej przekonana o konieczności przestrzegania norttl, tym bardziej jest prawdopodobne, że będzie je naruszalf’ [38]; Hirschilii^&Śe przekonanie o tym, że nie należy naruszać norm, słabnie ^fiSpSS^:pdy pozostałe mechanizmy kontroli społecznej nie działają właściwie, :gdy osłabiona jp&.ógólna więź jednostki ze społeczeństwem.

3. DEWIACJA JAKO WYNIK REAKCJI SPOŁECZNEJ Al Postulaty teoretyczne I dyrektywy metodologiczne

KITSUSE sformułował posttdąt mówiący o tym, iż należy przenieść płaszczyznę teoretyczną I badawczą z form zachowania dewiacyjnego na procesy, w wyniku których jednostki zostają określone jako dewianci przez innych. W związku z tym, socjokfimusi traktować problematycznie to,/co zwykle uważa sięSfa dane, a więc to, że pewne rodzaje zachowań są dewiacyjne per se. Dyrektywy badawcze Kitsuse:- dewiację należy rozpatrywać jako proces w trakcie którego członkowie grup,    społeczeństwa:

1)    interpretujipachowamijako dewiacyjne

2)    definiująjednostki zachowujące się w taki sposób jako dewiantów określonej kategorii

3)    traktują ichM^Ssób uważany za stosowny wobec danej kategorii dewiantów KITSUSE ICICOUREL (CO WYNIKA Z REJESTRÓW)

Otóż nie każde zachowanie dewiacyjne spotyka się z formalną reakcją społccznąa znaczna ich litH§)g(wig$61eme spotyka się z jakąkolwiek reakcją, ani formalną ani nieformalna. Dlatego tez wg zwrócić uwagę iftpSKaSS,# wyniku którego pewne zachowania żfplś§ą “urzędowo” uznane za dewiacyjne.

Obaj bpi zdania, że niezasadne jtft ^^^^^.Hlmechanizmy wywołujące zachowania dewiacyjne danej kategorii I mechanizmy,    których te same zachowanie pojawiajątf%;pfBjestrach są

tożsame.

Autorzy uważali, że rozmiary zachowadaś^i^nych przedstawione w rejestrach jgffiSgijfticm działań podejmowanych przez przedstatjfplili instytucji, kórzy definiują klasyfikująI odnotowują pewne zachowania jako <|£j)$|ijjśge. Jćżeli dane zachowanie nie zostanie zinteipretoy^gfejako deiwacyjne nieznajdzifes^rwiżadnym rejestrze.

BI Sekwencyjny model dewiacji Beckera

H. Becker rozwinął koncepcję dewiacji opartą na reakcji społecznej jako jedynej przyczynie.-„Grupa społeczna tworzy dewiacje przez stanowienie reguł, których łamania rezultatem    '

dewiacją oraz pfzezmpftimi? tych reguł do poszczególnych ludzi i naznaczania ich jako dewiantów lub outsiderów. JPjego punktu widzenia dewiacja nie jest cechą czynu, który jednostka popełnią ale raczej konsekwencją zastosowania przez innych norm i sankcji wobec winowajcy Dewiant jest tym, do którego ta etykietka została z powodzeniem przylepiona, dewiacja jest to zachowanie, które ludzie taMpPfW9$t

Argumentacja Beckera opiera mk na. wykazaniu, że nie każdy, kto narusza normy; zostaje naznaczony jako dewiant *?Zate^|6ąŚ4 Splotu wielu okoliczności, w tym sftftjjSjj społecznej

pćbMK

jeckera    ]^tes^j|H%yiokreśla dewiację, jako proces, w którym grupa lub

społeczeństwo interpretuj®®fift^S^||ako dewiację, definiuje osobę przeją^p^pizachowanie jako dewianta!‘i®gi£te'poddąfe|iąpostępowaniu uznanemu za właściwe dla jfeggigi|t|jąju dewiacji. Widać tu wyraźnie, że samo tylko postrzeganie zachowania jest etapem wstępnym, nieistotnym dla